İNSANIN SERENCAMI
İnsan bu ihtiyacı dağılmış tüm dünyaya,
Küçücük bahçesinde; özlem duyar cennete. Nasibe göz kırparak, dalar gider hülyaya, Gönül aşkı bulunca; aldırmıyor mihnete. Ten’dir maddi binası, kalbin yönü manadır, Beslenmesi gerekir, her damla meşk canadır. Mide gıda ister de; iman kalpten yanadır, Miski Ceylanda bulan, sığdırmaz ki nispete. İnsanoğlu çabalar, açar gider arayı, Sağlığını kaybeder! Sonra döker parayı. İşte o an göz görmez, ne köşkü ne sarayı, Gün gelir de yaşlanır! Ah eder o servete. Rabbim İhsan edici, aciz insan işleyen, Sayısız nimetlerle, kâinatı süsleyen. Kara taşın içinde karıncayı besleyen Zenginliktir kanaat, yüz çevir muhannete. Sırtındaki ağır yük dağların almadığı, Gizli hiçbir yönü yok; Rabbimin bilmediği. Kâinatı çözmede yoz kalır dalmadığı. Dua arşa yükselir; boyun eğer heybete. İnsan bedende acı, ruhunda elem duyar, Baht yeline kapılır âlem rengine uyar, Yedisinde ne ise; yetmişinde o miyar. Düşe kalka yürür de; aldırmaz ki töhmete. Mehmet Demirel 07.05.2018 |
Dünya anneler gününüz kutlu olsun...
Şiir çok üzel...
.................................................... Saygı ve selamlar..