Web Zaman Damgası

Uyuyordu Gece

uyuyordu gece
yıldızlar uyuyordu
kuşlar uyuyordu
bulutlar uykusunda
çocuklar uyuyordu
elim uyanık
yüzüm uyanık
gözlerim uyanıktı
yollar susmuştu
kitaplar susmuştu
sehpa susmuştu
elimde çay soğumuş
sigara susmuştu
uzandığım ranza susmuştu
gözlerimi diktiğim tavan
zamana oynayan yelkovan susmuştu
rüzgar susmuştu

taşınmaz bir eşya gibi
yatağımın bir köşesine kıvrılmış gece
nefesimi soluyordu
düşlerime gelirsen eğer
gelirken saçlarını getir diyecektim
saçların susmuştu
sesini getir diyecektim
sesin susmuştu
ellerini getir diyecektim
ellerin susmuştu
yüzünü getir diyecektim
yüzün susmuştu

ama
kırılan vazonun yerini alacak
soğuyan çayı tazeleyecek
kuruyan çiçekleri yeniden filizlendirecek
yeniden şiir
yeniden ışık
yeniden güneş olacaksın biliyorum
sen benim susadığım bir çöl'sün

sonra
sokağa indim kaldırım taşlarını tekmeledim
rüzgara yumruk attık
yıldızları sapanla vurdum
koştum
yoruldum
oturdum bir sokak lambasının altına
çaresizliğin gelmişine geçmişine küfür ettim
sonra ağladım
ağlamak içimi rahatlattı
kıvrıldım koynuma
koynum susmuştu

içimdeki yalnızlığı kurşuna dizmek isterdim
ama yanlışlıkla kendimi vururum diye
her defasında vazgeçiyordum
sonra çıkıp bir dağın en yüksek tepesine
kalbim kuruyana kadar sana şiir yazmak isterdim
bulutlar susmuştu bu gece
yüreğim yağmur döküyordu gözlerimden
toprak kurumuştu bu gece
damarlarımdan toprağa kan veriyordum

uyuyordu gece
eğilip kirpiklerinden öpüyordum seni

ibrahim dalkılıç

09.04.2018
00.05 izmir