Web Zaman Damgası

EL OLDUK BİZ

Yalnız kaldık çıkmaz sokaklarda
Birbirini seven iki çılgın yürek
Ayrıldılar istemeyerek
Bir yanımda uçurumlar var
Diğer yanımda aşılmaz dağlar
İstesem de koşamıyorum

Ölümüne çıkmıştık seninle sevda yoluna
Görmüyordu gözümüz hiçbir şeyi
Fazla bir beklentimiz yoktu gelecekten
Mutluluğa hasretti yüreğimiz
Nohut oda bakla sofada

Bizi biz yapan değerdi yaşananlar
Sadece ellerimiz değil yüreğimiz de kenetlenmişti
Güneşin doğuşunu beraber izliyor
Her gün batımında sarıyordu içimizi hüzün

Gökyüzünde ay gösterdiğinde yüzünü
Kaplardı içimi tarifsiz bir acı
Bitmek bilmeyen nöbet değişimi gibi
Umutsuz bir beklentiydi mutluluk

Her parlayan yıldızdan fallar açıyorduk
Başın omuzumda gözlerin gözlerimde
Derin bir sessizlik içinde
Yaşadığımız anı bozmamak için
Tek kelime etmiyor susuyorduk
Susmaktı en büyük çığlık

Dudaklarımız kendiliğinden birleştiğinde
Nefesin nefesime karışıyor
Mutluluk denizinde boğuluyorduk
Dalgalar sahile atana dek

Şimdi hepsi dünden bir anı
Yarın olmayacak hatırlayanı
Sanki yaşanmamış gibi
Eller boş yürekler boş
Aynı yolda biçare
İki yabancı olduk artık ...




Refik
27 . 03 . 2018
İstanbul