Web Zaman Damgası

Adı; Karıncalar Hikayesi Cidede Emekli Öğretmen Cemal Uçar'ın küçük dükkanı önünde oturmuş sohbet ederken Hocanın döktüğü kuş yemine üşüşen güvercinler serçelerve karıncaları izlerken oluşandizelerdir

İki kısadan hisse dizeleri
I-
Karıncalar

Kimileri esmer, kimileri sarı,
Aydınlık alazlandığında
Selamlayarak mor şafakları
Dizinde dermanı,yüreğinde sevda fermanı
Kimi yağız, kimi doru kısrak gibi
Eşinir, kişner… iş başına karıncalar…

Onlardır karanlıkları yarıp gelen
Onlardır üretip var eden…
Kimi esmer,kimileri sarı
Karıncalar, karıncalar…


Yürüyordu kara karınca
Karanlığında gecenin
Sırlamıştı koca küreği,
Küreği içine alacak denli
Büyük mü, büyüktü yüreği

Vuruyordu külüngü örse
Su veriyordu has çeliğe
Şekil, can veriyordu demire
Onun çelikten çelik bileği…

Işık oluyor, lazer oluyor
Külüng vuruyor orak tutuyor
Taştan, demirden kmeğiniçıkaryor
Ne yapmazdı ki; beyinle birleşince bileği…

















2-
Dumana Bak Dumana
Anamın bahar, yazında Açılmış bir gülmüşüm
Dünyanın halini görüp
Gülmemiş, ağlamışım

Az biraz büyümüşüm Dumanı görmüşüm
Nedenini bilemeden Dumana bak ana demişim


Biraz daha büyüğünce;Dumana bakın, demişim, dumana
Sivas’ta Kara yazgı gibi çökmüş yazı yabana
Bu yazgı olamaz, demiştim anama




Bir yandan mayalanmış kine
Nemrut’un ateşini yakıp insana Güle oynaya etrafında dolana, dolana
Kan bulaştırıyorlar dine imana tanrıyı, anarak ortak ettiler günaha