Web Zaman Damgası

Üç Beş

ışıklı penceremiz vardı
ay cama vururdu üş beş
nedense sen daha derin kayıp olurdun
gözlerim çakmak çakmak
taşlarım üç beş

yıldızlarla aramdaki o uzun mesafeye
eskiden kalma alışkanlığımın derin konuşmalarını iliştirdim
hatırladığım kadar büyük dilekler değildi sanırım
hep öyle söylerdim
eğer ben ışığını görebiliyorsam
ki ışık sensin
neden karşına alıp bana şiirler okumuyorsun

ceplerimde sakladığım dere taşları konuşuyor

ırmağın kıyısına konmuş kuşun rüzgarı
gölgesi üstümden geçerken sevinmişim
bakışırken gökyüzüyle
masmavi oluvermişim

yatağın kıyısına oturup sırasına geçti mavimsi

suyun içinde kırmızı parlak
nefesim kesildi sudan koparak
beni geri götür
geri götür beni
yalnızlığım solmasın bak

ütüne çöreklenmiş bir kayanın altında buldum onu
salya sümük bir çocuk gibi ağlıyordu
soydum yosunlarını sırtından
sarıl sarı sarıl sarı çekildi suratından
beyaz demeyi o gün öğrendim
bembeyaz düşler geçti
bembeyaz çocukluk atlasımdan

heyecanımı titreten üç beş
göz yaşlarıma sarılan sihir
savurken aya doğru renklerimi
bilemedim bir daha geri gelmiyeceklerini

ışıklı penceremiz vardı
ay cama vururdu üç beş
nedense sen daha derin kayıp olurdun
gözlerim çakmak çakmak
taşlarım üç beş.