Web Zaman Damgası

AKSAKAL

Gönlüm acıyor, yanıyor buralar
Gönlüm acıyor, eriyor buzullar
Tek bir gözyaşı damlasına hükümsüz kalıyor hayat
Bir yerlerde sevda ağlıyor, akıyor aşk yaşı...

Gönlüm acıyor, yırtılıyor gece
Kan kusuyor yıldızlar
Bir gidiş koca bir ütopyayı yerle bir etti.
Gark oldu, ziyan oldu anılar
Bir ihtimal vardı, tutunamadım.
Hazin kaldık
Bu kadar gamla dolmamalıydı bir ömrün seyir defteri...

Bir tren geçiyor uzaktan
Rayları uzayıp gidiyor turuncu gökyüzüne doğru
Bir vagon, tek valiz, kırık bir kalp
İşte bu kadardı hayatın özeti
Gönlüm acıyor
Bu ütopyada yerle bir oldu
Bu dağlar da can sıkıyor artık,
İnatla ufku kapatmak ister gibi.
Bu okyanuslar çok saçma, o mavi batıyor ruhuma.
Ben büyük hayaller kurmadım hiç.
Gönlüm acıyor...
Belki
Belki herkes gibi baksaydım yaşamaya,
Sonucu böyle olmazdı hikayemin...

Ah ben aksakal
Senin yaşın ihtiyar
Benim ruhum çoktan ölmüş...
Ne yerliyim bu evrende, ne de yertsizim
Bu dünyada bir ben vardı
Belki ben bile bunun farkında değildim
Ah be aksakal
Oysa ben yerleşik bir hayata hasrettim
Bu göçler çok yoruyor ruhumu...
Bu vagonlar sessiz,
Valiz hafif,
Kalp hep kırık...

Tırnaklarım kanıyor aksakal
Tırnaklarım kanıyor
Bu kadar gam çok geldi hayatımın seyir defterine.

Cinsel bir çiftleşmedir acı ve hayat.
Acının döllleri sarınca hayatı,
Doğuruyor hep hüzünleri...
Çok fazla aksakal!!!
Bu kadarı çok fazla...
Aksal vur şu hüznü şakaklarından
Öldür bu yavruları istemiyorum,
Çok büyümüşler aldıramıyorum onları.

Ben gidiyorum aksakal
Bir ölünün iç çekişlerinde gizli bu dünya
Ben sevmedim hayatı
Turuncu gökyüzü diyorum aksakal
Turuncu gökyüzü
Güneşin battığı değil, doğduğu zaman,
Ben ölmek isterim o an.
Çünkü bu benim için son değil aksakal,
Bu benim için yeniden doğuş.

Ey bu hayatın ağır yükleri
Ey bu hayatın ikinci yüzleri
Oysa bu hayat bile ölüme gebeydi...
Kanıyor tırnaklarım aksakal
Acıyor gönlüm
Üşüyorum aksakal
Çok üşüyorum
Bu toprak, bu güneşten daha mı sıcak...?


Tuğba Topal