Web Zaman Damgası

Şiirin Yusuf Siması[Il]

[ italik ]Vuslatın soluduğu bakış de
Yüreği de şiirin yuvasıdır say
Say ki
Tanrı ona aşkından esirgemedi verdi
Andolsun ki
Dünyanın hırsını, kirini bulaştırmadı kendine
Öznel bi manzume yarattı
Betimleyenin de bilinmez haritada yeri

Tanrım sen bilirsin…
Doğumla ölüm arasında
Hiç dokunmadı hayatin derdine, tasasına
Çekildi betimleme diyarına
Kaldırdı gönül perdesini
Yaslandı sabah güneşine
Şiirin elleriyle yıkadı yüzünü
Yusuf’un aynasında

Öylesini billur bir gökyüzünün altında
Vakti kuşandı
Bir başına kaderinle otuz hazan savaştı
Söz dedi, söz verdi
Tanrıyı incitmeden
Huzuru sevgiyle kazandı
Sonra
Kalbinin attığı yeri
Tanrıya emanet etti

Dudağının altına koydu bildiklerini
Sesini esirgercesine sustu
Öyle derin sustu ki
Unuttu ana dilini

[D/arlanma] dedim sen[!] Ana dilinin ne önemi var
Yeter ki gönlünden gelsin sesin
Canımın yongası
O gönül dilindir seni değerli kılan

Ulu Tanrım[!]
O ne sevecen civandır
Kalbi de Yusuf’un kalbi kadar temizdir
Bilirsin
Otuz yıl adımı söylemesini bekledim
Beklerken tırım tırım anaç hücrelerim titredi
Gün önümde gece arkamda silkinirken
Elimi kalbiyle tuttu
Kalbiyle saçlarımı okşadı
Beni sevmeyi sevdi[!]
Karanlık sokaklara gözleri güneşi çizdi
Ulvi bir mükâfat bu
Bana tanrının verdiği

Hani diyorlar ya
Ah[!] Be kader sana ne diyim
Seni ben seçmedim tanrım ikram etti
Ne desem kalbim incinir
Veren belli, alan belli
Gerisi Takdir-i ilahi
Diyenlerden biriyim ben de

İ k i g ö z ü m
Sen[!]
Der misin ki bir gün
Seni ben Yusuf’un sevdiği gibi sevdim

Hiç bir şey söylemedi
Samimi bir ifadeyle öyle derin, öyle yeşil baktı ki gözlerime
Zannettim ki cennete göçtü yüreğim

KAYIP YALDIZ
[ /italik ]