Web Zaman Damgası

insan ağlamayı da hak etmeli

kendi ölümünü kabullenen bir kalbin
yani ateşin tam orta yerinde
emanetimdin
haklı bul kendini gidip kaybettiğin yerde
bak söz açmış kanatlarını
buğulu vede ıslak
hani dönüşü var eden koymuşsa yokluğu
günahın boynuma
sensizlik sanki cehennem


düşün beni
ki
sensizliğim her gün bıçak gibi dayanır kemiğime
geçiyorsun
bir vakit duvar
bir vakit kör
bir vakit sağır
taş değil inan
acı yerinde daha da ağır

ne diye bilirsin ki yalnızlığın soğuk yüzüne




bazen kalbindeki
ne kadarda uzaktır insanın kendine
üzüldüğünü söyleyemezsin
incindiğini de
sevmek vazgeçmekse hangi harften kavuşacağız
ey söz sen söylesene

hiçliğin ağırlığı omuzlarımda
ben çıkınca aradan kırık bir aynada
ne dündeyim artık ne de yarında
sadece ardından sürükleniyorum dolmayan bir boşluğa
gün olur senden sorulur bu âh unutma


gözbebeğime ateş gibi değdiğin yerde
ay şahidim ve gece
küllerin süzülürdü yanağımdan savrulmuş bir ömre


yazmazsam şayet
derdim içimi zaptediyor
dibine vurduğum mısralardan düşüyorum her şiirde ayak izlerine


dünya üstüne geldikçe
insan daha çok göçüyor kendi içine
yüzümü döke döke
adını yüreğime astım son kez


sevmek mi
ölüm kokan
bir yaz yağmuru artık sadece