Web Zaman Damgası

Azap

Boş ver gitsin... şimdi içimdeki yüreği eziyorum tüm hırsımla parçalıyorum kendimi.
Demirlerle dövüyorum, işaretliyorum bahtsız yüreğimi.
Boş ver gitsin. ölen inanç, umut ve aşk daima...
Yaşayan işte karanlıktan gelen fısıltılar...

Kendimi eleştiriyorum.
Yaşayan son ruh gibi azap ediyorum kendi ruhuma.
Karalanmış kağıtlar gibi fırlatıyorum her bir parçamı.
Işığını karartıyorum deniz fenerlerinin.

Boş ver gitsin...
Ben alışkınım... yalancı dudakları yalan bakan gözlerden tanırım.
Önce kıyılarımda martı çığlığıyla gezinir... sonra dalgaları en acımasız fırtınalarla döver her bir parçamı.

Alışkınım... Metal ve para çağının yalnızlığına alışmış bir sürünün dışında kalamamış olmam en büyük hatam.
İnsanların parayı sevgiyle değiştireli yıllar olmuş ben uyanamamışım....

Boş ver gitsin.

Zaten dağılan, parçalananı hangi el iz bırakmadan toparlayabilir.
Siz aynı alışagelmiş çağın dakikalık zevkleriyle satın tüm insanlığı (insan kalan az bir topluluğu)