Web Zaman Damgası

beyan-ı hâl

tepeden tırnağa kadar
yalnızlığına büründüm

kirpiğimin ıslağında hasret
içimdekiyse isyan

uzaklara yaslanmış sevdaları anlatan
tütün kokulu türküleri bilmezsin
buğusu tüten sabahları da
say ki
sevene
her şafağın başında yeni bir ölüm var
göm beni
gözlerinin karasına
unutarak
bir başıma tenhalarda koyarak
dünümden yargıla
iliklerime kadar
ürperirken
sız
acıma

bir ırmaktır hasret
çoğu zaman susmak
ve kir
özlenenden temizdir belki de
kimbilir

çoktan boşvermişim
oysa (ki hep oydu)
yolu yok derdimin
cümlesi hiç
aldırma aldıklarına
ne kaldı bana zindan etmediğin



ne kadar da uzun sürüyor
insanın insana yalnızlığı
bu yüzden belki de
sokakların ihanet içindeki viranlığı
ve alnımda
şehrin yosma kalabalığı


ey boynuma düşen sonsuz gölge
ey vakti uğultu
et ve kemik taşıyan zavallı gövdem
ey kalbim dök içini
dök
yoksa çıldırırsın

bir kere
sadece bir kere
sor kendine
ardından sürükleyip
bütün olmayacak umutları
bilsen
hangi merhametsizin adı d/okundu
kör bir bıçak gibi ansızın yüreğime

zaman hızla
ve de acıyla akarken
nasıl geçer insanın ağrıyan yanı


sana varmak istediğim her adımda
kıldan ince bir uçurum oluyorsun
her yaprak dökümünde
eskimiş bir mevsim gibi
küllerimde soluyorsun
yine de
gidecek tek yanımsın
bağışla sana olan yoksulluğumu
göğsümün ortasın da ki boşluğa
bir tek sen doluyorsun


sür yokluğunu son kez nefesimin şakağına
ecelimi sus açtığın yarayı
bir ömür kanatırcasına

akşam olup ay hazana değince
ve vurunca şavkı
hasretin en kalleş yerine
içimden sana doğru kopuyorum
ecelime susamışçasına


hüznüme hüzün giydirirken eskiyor ömrüm
zamansız esen bir rüzgarın ardından
kavuşurdu toprağımla gamzelerin

olmadık bir şiirin kalbinde daha
b/atıyorsun
anla
anla...


tövbesi yok âhın
eğilsin boynun
sus artık
bu senin günahın