Web Zaman Damgası

KÖYE İLK TELEVİZYON

Serin mi serin bir bahar günüydü
Sarmıştı etrafı papatyaların kokusu
Yankılıyordu kekliklerin yürek parçalayan sesi bağ bahçelerden
İnip kalkıyordu kuşlar yemyeşil ekinlerin içinden

İyi hatırlıyorum öğleye doğru
Toz duman içinde
Durdu dedemin evi önünde
Kırmızı eski bir minibüs
Önce indi amcam
Arkasından dedem
Gelmişlerdi Nizip'ten
Açtı dolmuşun arka kapısını şöfür
Kucakladı koca siyah beyaz televizyonu
Koydu odanın ortasına
Süsledi televizyonu nenem
Bir gelin gibi
Amcam üç gün ayarladı ancak antenini

Akşam oldu mu yavaş yavaş damlardı odaya
Bağ bahçeden dönen köylüler
Adettendi
Otururdu aşağıya küçükler
Büyükler ise az yukarıda olan minderlerin üstüne
Bağdaş kururdu kimisi
Kimisi de sırtını dayarlardı bembeyaz yastıklara
Çıt çıkmazdı başladı mı haberler
Bıkmadan usanmadan
Seyrederdik TRT'yi her gün
Başka kanal yoktu zaten

Sürülürdü köze yemen kahvesi
Kokusu sarardı bütün odayı
Verilirdi önce büyüklere
Daha sonra askerlik yapanlara
Nedense verilmezdi kadınlara

Sonra içerlerdi Adıyaman'nın altın sarısı tütününden
Dumandan sararmıştı bıyıkları büyüklerin
Öksürenler de olurdu arada bir

İrfan GÖRGÜN