Web Zaman Damgası

son istasyon

[ italik ][ikiyanayasla]


aklımca seviyorum hayatı

bu rüzgar benim için var
bu göğe savrulan kara duman
bu tirenin keskin düdüğüyle kestim göbek bağımı
bozkırın çatlamış toprağını suladım kendi kanımla



yanlış yerde ölüyörsun dedi adam

istasyonun kenarında paslı tirenler gösterdim
yarıya kadar içilip söndürülmüş bi sürü vagon
raylarından geçenken iki tirenin tam ortasında
daha çok zaman duracam burada çünkü çevirme var



nasıl geldik bu halden o/hale

göz göre yakın karartma günleri
ellerim hep yüzüme çekili
burdayım paragrafın başında
yanıma çay
az çerez al
bi kaşık bal
bi parça tiren sal
tel ger
kuş koy
taş koyma
aydınlık yollarıma



yanlış yerde ölüyor olamam

anadan doğma yolcuyum gurbet hazır
kursağımda boğum boğum heran ağlamam
gülmeyi hasret deşip yaram dağlamam
sevda acılarını cepkenimde taşırım
yanımda baba hatırası tabakam
kaçak tütün yakalatır gibi tetikte aklım
yazsam da iki satır yetmez kesmeye dünü
har'latıyor geceden kaldığı yerde günü



yaşamak dediğimiz ciddiye alınmamış demek

en son istasyondaydı kıyamet
koyup günü
geceyi üstüne
kopardım
beni artık buralarda anma
haraç mezat düşerim sanma
sekiz metre patiska
dokuz tahta

dağlarım çıplak
rüzgarım beleş
hadi helalleş

kaskatı kalmış geceye dikili gözüm
fena yıldız yağıyor
kondüktör bağırıyor
bütün tirenler
bütün ray makasları teyakkuzda



acısı eski mezarlar açtım

gittikçe dibe vuruyorum
öyle okkalı vuruyorum ki
kimse inanmıyor onca güçlü olduğuma
ah desem vurulurum ölümsüz bir yara
bu boş vagonlarda yolculuk kaç para
ondan yürek çağlaması
ondan tiren ağlaması rayların
ondan ölüp durması umutlarımın...