Web Zaman Damgası

damlalar...

ben ağlarken gökyüzü düşer yanıma
saçlarım öfkeden yedi sarman
dallarımda cürük mor kırgınlıklar büyür
yüzüm catlar sis düşer "törpelenmiş kirpiklerime"



ben ağlarken "deniz üsür yüreğimde"
dalgalar kuru vurur gövdeleşen kıyılarıma
yıldızlarım şaşırır yönlerim terş bakar
ellerim dağılır parmaklarım tane tane titrer



ben ağlarken icimdem iki damla düşer
soğuk üşür sıcak yanmaz
kırılmayan ne pencerem nede " titreyen viçdan" kalır
gece uyumaz kendi sesimde boğulur yaralarım ve yaraladıklarım




ben ağlarken yüreğim iç ceker ölen derin gülümsemelerime
omuzlarımdaki ağırlık ufalanır sığmaz caresizliğime
yenilgiler büyür hiç düşmeyeceğim sandığım cukur izlere
mor dağlarımın bulutlu ovaları yıkılır" gönül bahcemde"




ben ağlarken keşke kimse görmese harflerini
düşerken her damla senden bir parca koparırken
hüzün duvarlarım şırma saçlarımın büyüklüğünde eğilirken
onurumun parca pincik edilirken ,"insanlık kücülür "erir saygınlıklarım "




oysaki ruhum ürkek
bedenimden cekilsin tüm ham nefeslik
düşüncesi bile erken gerilik
kaldımıki "sac telim kadar incelik"...






düşmesin "ruhumdan kırık damlalar"...