Web Zaman Damgası

ÖYLECE YÜRÜYORSUN

yalnızsın,
yıkılmışsın,
şaşırmışsın!...
sözcükler altında eziliyor duygularının...
çaresizlik alev alev yakıyor içini,
keder mayınlar döşüyor yüreğine,
dokunsalar patlayacak sanıyorsun,
tarifsiz acılar içinde,
öylece yürüyorsun...
ağulanmış damarların,
zakkumlar açıyor yüzünde,
anlatamıyorsun...
sükutun acı bir çığlığa dönüşüyor beyninde,
susuyorsun...
akıtıp içine pınarlarını,
sessizce ağlıyorsun...
üzgün ve yorgun karanlığın içinde,
pusulasız adımlarla,
öylece yürüyorsun...

yalnızsın,
yıkılmışsın,
şaşırmışsın!...
ne yapacağını bilmiyorsun,
kalbin hayallerinin enkazında can çekişmekte,
göğsün sıkışıyor, nefesin kesilmekte...
zihnin kavramlar kargaşasında,
düşüncelerin çapraz sorguda,
kelimelerinse,
saf değiştirip kavgaya tutuşmakta,
kırbaç ıslıkları çınlıyor kulaklarında...
ne gökdelenlerdeki hoyrat bakışların,
ne de biçare sokakların farkındasın,
dost kim?
kim düşman?
bilmiyorsun...
kalleş pusuların ortasında,
bir sen bir de gece,
öylece yürüyorsun...

içinde depreşen sorular...
cevabı var biliyorsun,
suskun ve kırgın,
öylece yürüyorsun...