Web Zaman Damgası

zılgıt

yaş otuz yedi
gönül rıhtımına sözünü koyan son dem
görünce çocukları gülümsüyorum gözlerinde
saatleri birbirine kara kara
düşündüğüm kara gecelerde kol gezip
türkülerle ezberliyorum yolları
gidemiyorum omuzundan
ışığını ısıtıyorum uzandığın engine
yansam da ortasında






çürüyen yalnızlığı ayaklandıran ağaç
yeşil dokulu gözeneklerinde
ay parçalı hallerime dokun
saçlarımdan her gün bir tel kopar
taze rüzgarlar yosunlu çeşmeyi estirirken
su içerim avuçlarından
o incecik belimi tutup
düşlerine bırak beni
artık büyüdüm
yarı uyanık göçüyorum sana
haberin yok.






eskitirken geçmişi ölüm beğeniyorum
güneşin hiçbir şeyi kırılan küller
gözlerimi yumma yıldız
sabaha geç değil
alnına yürüdüğüm mavi
göğsümde bir ahh.
ah ki,
uçsun göklerde salına salına
anlatsın beni kanatlılar
kirpik uçlarıma damlayan yağmurlar



serçe yürüyüşünde terkettiklerim
bugün sarhoşum
ve yere sağlam basan kapıları açıyorum
insan gibi uyanıyorum



doğa zılgıtıyla ses olurken sessizliğime
bir ısırık senden bir ısırık benden
dua dua yutkunuyorum ömür bereketini



kendimim
seni çok özledim deniz parçası


hadi
günaydın de çocuklara.