Web Zaman Damgası

ağacın duası

elin değdiği yerde açan çocuklar
anısı biz olalım sokakların
suçlama öldüğünü
tüm denizleri avuçlarına bırakıp
mevsim olurum saklı
üstelik saçlarımı da kesmem
göğsünden
ağacın duasından çalarım
rüzgarını
es ese bilirsen
bensiz bir
tarihe...








deftere adı yazılan gurbet sevda
kavak kavak boy atarken kalemine
geçmiş kara bir tahtaya ölür
bu vakit
hiç yıldızlara ağlamak yakışır mı
çıkarma kırbacını hüznün
git ne söylersen söyle
sokak kedilerine
ama kuşların tüylerine
dokunma
korkunç yalnızlık olur
soluk


soluk
derinden
uçmak gibi mesela
sonsuz gerçeğe
kök salmak toprağa
kırkına dokunmak
yaşının.






sanırım
suya düşen duygularda
insan yaşlandıkça gençleşiyor
ki,
yalnız sular mı
dağlar ki şimdi
akşam ezanında
aç avuçlarını
bekleyişlerin direnen ömrü/
uykuya yatırdığın tarla kuşları/
sonra git gide bilirsen



gittin mi/gittim
anladım uzun yolculukların yelesindeki seni
kentin özlem bakışını
aynaya bakamamaya
vakti

şimdi
İstanbul kadar gül
belki bugün
omzunda taşıdığın heyben

ışıklı bir güne.