Web Zaman Damgası

Eşik

Anladım;
Yolculuğum bitmeden bitmeyecek
Yolun başında üzerime yapışan hüzün
Anladım;
Sıkıcı bir filmi kapatır gibi çekip gidilmiyor
Nefesin tıkansa da öykünden...

Pencereden bakar gibi bakamıyorum ne yapsam,
Dünyanın toz dumanı içine bulanan hayata
Ve eksilen varlığıma aldırmadan
Yorgun kanatlarıma eklenen ağırlığa
Ne kadar güçsüz ve yorgunsa

Çocukken kanatlarım,
Aynı acemilikle karşılıyor fırtınayı dallarım,
Çünkü;
Gittikçe güçlendirmiyor artık
Ruhuma eklenen yükleri hayatın.

Bir eşik var sanıyorsun;
Gölgesinde tüm yaşanmışlıkların
Sabit dinginliğini arıyorsun
Sonbahar renginde de olsa yaşının

Oysa,
Yanlış beklentilerin çocuğu hüznün,
Çünkü ruhun derisidir keder...
Sonsuz dinginliğe aradığın geçit,
Ne arasın her şeyin fani olduğu iklimde?
O eşik;
Can emanetini teslim ettiğin yerde...