Web Zaman Damgası

CEMİL BEY VE KEDİLERİ – XXII

»Hocam! Anne kediyi bırakın gidin bana«
»Gerekli tedaviyi, kontrolü yaparım ona.«
Yaşlı adam: »Bitmez mi tedavisi akşama?«
»Onun gözü görür de değer onca çabama.«
Halit bey ellerini bağladı: »Ancak yarın.«
»İnşallah iyileşek bu dünyaki tek varın.«
»Ellerimden geleni yapacağım, emin ol.«
»Ümitsizliği bırak, O’na güven, metin ol.«
»Peki« dedi Cemil bey, »inanıyorum sana.«
»O zaman ben gideyim, müsaade et bana.«
Halit: »Yarın, öğleden sonra, iki gibi gel.«
»Amaliyatı çoktan bitmiş olur muhtemel.«
»Tamam gelirim yarın saat ikiye yakın.«
»Şeker yavrulara da, ne olur iyi bakın.«
Cemil bey minnakları, okşadı teker teker.
Hayvan için bir insan nasıl göz yaşı döker.
Buna şaşırdı Halit ve dedi ki: »Çok tuhaf!«
»Sevgiymiş, canlılara edilen en hoş ithaf.«
Yaşlı adam, Simya’yı sevdi eğilip yere:
»Bu gece misafirsin müşfik veterinere.«
»Allah şifa bahşetsin güzelime, kedime.«
»Emanet ediyorum, seni tek Efendi’me.«
Cemil bey, içi buruk vedalaştı, çıkarken
Oldukça duygulandı yavrulara bakarken
Onlardan ilk ayrılış, ilk özlemdi o anlar
Bu hali anlayamaz, ruhu ölü insanlar
Ne kadar da kavi imiş meğer gönül bağı
Buna kendi de şaştı, ıslanırken yanağı
Kapıdan yola çıktı, gidemedi ki… Durdu
Sigara yaktı, yere doğru duman savurdu
Kahvehaneye kadar yürüdü sigarasıyla
Gelince selam verdi, herkese sırasıyla
»Gel buyur Cemil hoca!« dedi Ali eliyle
Nedim: »Bırak muhatap olma ya bu deliyle.«
»Kediler vardı hani taşıyordun cebinde.«
»Onlar için evinden çıkmazdın icabinde.«
»Bakıyorum da yoklar, terk mi ettiler seni.«
»Galiba bu, hüznünün, kederinin nedeni.«
Hüseyin duruma el koydu: »Yeter be Nedim!«
»Bence konuşma, olmak istemiyorsan nâdim.«
»Bırak konuşsun bırak, alay etsin maskara«
»S e v i m l i hayvanları kıskanıyor fukara.«
»Onlar kadar vefalı ve sadık olamadı.«
»Bu sebepten indimde itibar bulamadı.«
»İnsan kıskanır ama kendinden çok üstünü«
»Sonra gelen Şâh kırar, öncekinin büstünü«
»Demek ki kedilerim senden bayağı üstün.«
»Onları tercim ettim diye bana hep küstün.«
»Yalansa yalandır de Nedim utanma bizden.«
»Duymuyor hiç kimse konuşma ya genizden.«
»Ben… Kıskanıyorum ha, aptal kedilerini.«
Yaşlı adam: »Sen rakip gördün kendilerini.«
»Sakın bir daha aptal deme, kapat çeneni!«
»Vallahi bak kediler senden daha medeni.«
Halil »Beyler, beyler olmuyor,« dedi, »ayıp ya.«
»Sohbete geldik, gelen var mı kahveye, çaya.«
»Oğlum! Cemil hocaya, okkalı bir kahve yap!«
Nedim: »Hayret, beyimiz bugün pek alicenap.«
Halil kalktı, çınardan bir yaprak kopardı ve:
»Sana da ısmarlarım, eğer istersen kahve«
»Gerek yok arkadaşım…Gitsem iyi olacak.«
»Çeşmeye bıraktığım bidon doldu dolacak.«
Hüseyin de ayağa kalkıp ona yol verdi
Nezaketten ziyade, yalakalıktı derdi
Cemi hocaya göre vakit bayağı geçti
Bu yüzden kahvesini yarıya kadar içti
Ve »Bana müsaade,« dedi oturanlara
Aldırmadı »nereye ya« diye soranlara
Evine geldi…Geldi ama eşikte durdu
Daha sonra önüne başı önde oturdu
İçeri girmek için, yoktu zerre hevesi
Beyninde yankılandı kedilerinin sesi
Bir sigara, ardından bir tane daha yaktı
Yavruları düşündü, sesler ciyak ciyaktı
Kalktı… anahtarını soktu…kapıyı açtı
Ev çiçek bahçesiydi ama şimdi kıraçtı
Kendini yalnızlığın tam ortasında buldu
Üzgün ruhuna, bir de sessizlik sokuldu
Ne haylaz Maviş, Sarı ne de Benekli vardı
Onun gözünde evi, şimdi tam dört duvardı
Yavruların hâlleri, canlandı hayâlinde
Hepsinden anı vardı evinin genelinde
Akşam tavuk pişerken ocağın ateşinde
Mama, mama deyince koşarlardı peşinde
Vermesen alınmazlar, yüzsüzlük etmezlerdi
İnsan gibi küsmezler, asla kin gütmezlerdi
Cemil bey baktı durdu yemek kabına, boştu
Onları etrafında görmek ne kadar hoştu

S / ÂYE / 12 AĞUSTOS 2017 / ESKİŞEHİR