Web Zaman Damgası

YEZDAN HAKTIR CAN

YEZDAN HAKTIR CAN.
Laleşin kadim inancını
Yok etmek istediler.
Yetmiş iki millet dediler.
Yetmiş üçüncü katlımı ettiler.

Sene bin ikiyüz kırk altı.
Atbey Bederettin bir canavardı.
Laleşte ilk katlıamı yaptı.
Pirlerin sakalları katillerin ellerinde kaldı.
Sincar dağlarında alevler.
Laleşte degah yandı.
Abu zemzem duru kaldı.
Şeyh Adi’nin kanatları vardı.
Melekler o gün Laleşi kurtaramadı.

Bin altıyüz otuz sekizdi.
Osmanlının fermanı Amedde verildi.
Laleş bir daha yerle bir edildi.
Düşman aman dinlemedi.
Ferman padişahımın dedi.
Oniki yıl aradan geçti.
Çocuklar büyüdü serpildi.
Osmanlının başına Dördüncü katır Murat geldi.
İstanbuldan ferman dedi.
Musulun etrafındaki
Güneşin Halkına kaçıncı katliam idi.
O günden buyana Şengal dağlarında
Rüzgarlar hep hüzünlü esti.

Osmanlının oyunu bitmedi. Bitmekte bilmedi.
Bağdat valisi Hasan Paşa devredeydi.
Bin yediyüz on beşte.
Kara bir leke vardı Güneşte.
Katliam katliam üstüne.
Dur durak bilmedi düşman.
Kadim inancın yok olmasına
Verilmişti ferman.

Ezidi, Alevi, Kızılbaştı.
Bilinmiyor bu kaçıncı katlıamdı.
Katil Nadir İranda şahtı.
Sene binyediyüz otuz üç yazdı.
Şexan, Kerkük birde Zap kıyısında
Üç katliam daha yapıldı aslında.
Tekrar tekrar çıkıldı dağlara.
Yıldızlar yüz çevirdi baktı uzaklara.
Doruklar ağır başlı.
Ziyaterler dileklere cevapsız kalmıştı

Sürgünler, katliamlar.
Kadermi diye sormadılar.
Kadim inancın pirlerinde kuvet bırakmadılar.
Bin yediyüz otuz ikiden kırk üçe kadar.
Ardı arkası kesilmeyen beş kaliam daha var.
Henüz çocuktu onlar.
Kılıçla kelle uçurulduğunu anlamadılar.
Anaların göğüslerini yardılar.
Ar namusu olmayan düşman.
İnsanları yerinde yurdunda ayırdılar.

Taş üstünde taş. Gövde üstünde baş kalmadı.
Bin yediyüz seksen yedi.
Şexanda çoluk çocuk kesildi.
Bağdadında fermanı daha söylenmedi.
Bin yediyüz doksan sekiz.
Az kaldı binsekizyüze.
Altı katliam sığdırdı kırk üç seneye.
Bağdat çıkmıştı çoktan sahneye.
Ne çektiysek hep bu Bağdad lıdan çektik.
Ne tarlamızı nede bağımızı ektik.
Bin sekiz yüz Kırklara kadar.
Karanlıkta geçti tüm yıllar.
İstanbuldan Bağdada gelen fermalar.
Yırmi katliam daha yaptılar.
Ne ar nede namus bırakmadı düşmanlar.

Şengalde eller sabaha açılmadı.
Botana bir tümen asker yollandı.
Güneşte inancımızı koruyamadı.
Sene binsekiz yüz kırk dörttü.
Botan dağları göz yaşı döktü.
Ovaları kan gölüne döndü.
Ya müslüman ol yada öl dendi.
Huzur yoktu yaşama hakı kalmamıştı.
Ezideler bir daha Şengale kaçtı.
Dağlarda yaşmala savaştı.

Ezidi gençler Osmanlıya sipahi olmadı.
Padişah fermanı sayılmadı.
Birinci Cihan paylaşımı çoktan başladı.
Kadim inançlar parçalndı.
Ya Xude Laleş kutsal kaldı.
Sincar dağı kıtlık kıran.
Ağustos ikibin ondörde varan.
Temeli islama dayanan.
Kadim inaçları yok sayan.
KDPnin paralı askeri.
Yaratmıştı çoktan işbirliğini.
Katiller uzun uzun uzattı elini.
Bir gecede doğurdu islam devletini.
Kadim inancı ile yok etmekti memleketini.

Acemi, Türkü, Arabı.
Emir veren uzakta içiyordu şarabı.
Üç Ağustos saldırı başladı.
Dereler kanlara bulandı.
Şengal yüksek hava kurak.
Pirlerin bilgileri çalındı.
Kadınlar, kızlar esir alındı.
Köle pazarlarında satıldı.
Laleş sahipsiz korumasız kaldı.
Melekler melekliğinde utandı.
Bir ordu canavardı.
Abu zemzem bu zulme nasıl dayandı.
Allah u ekberle kelleler alındı.
Hıyanet, zulüm, ölüm vardı.
Yaşamak orda sanki bir yalandı.
Gerillayı gönderen melekler
Halkı ve kadim inancı kurtardı.

Güneş ziyaretlerimize tebesümle baktı
Analarımız yeniden ellerini açtı.
Meleklere yalvardı.
Düşmanlarına bile acıdı.
Leleş özgür. Şengalde korku kalmadı.
Halklar idareye el koydu.
Komitelerin başında Dapirler.
İnsanlığa huzuru, barışı.
Ve eşit paylaşımı getirdiler.

1 Ağustos 2017 Berlin Ali Koçak.