Web Zaman Damgası

BANA KALABALIK VERİN

07.38’de girdim bekleme salonundan içeri
Bulduğum ilk boş yere değil
geldiğinde
seni görebileceğim bir yere oturdum
Nefes nefese kalmıştım bavulumu taşırken
Ağırdı canı burnundan gelesi
Tüm şehri içine doldurmuştum
Sen “ İçine ayrılık doldurulan bavullar
ağır olur “ derdin
“ ve ağızları sıkı sıkıya kilitlenir
ki dışarıya sır vermesin “
Canım sigara istedi
sensiz içmek istedim diye kendime kızdım
Kendime çok kızdım
Gittim sevdiğin bisküviden aldım
- belki acıkmış olursun -
ve iki şişe su sevdiğin marka
Biri bana biri sana …

08.03
Yarım saatten az kaldı trenimin kalkmasına
Yoktun !
Tırnaklarımı yedim
Bilirsin stresliyken engel olamıyorum
Sahi neden yoktun ?
Evden çıkmışsındır diye düşündüm
Dolmuştasındır ya da belki otobüste
Belki de saklanmışsındır
Tam trene binecekken sürpriz yapacak
Gitme ! diyeceksindir
En hoşuma giden buydu ve buna inanmayı seçtim …

08.10
Hala sigara istiyordu canım
- Ne kötüyüm ! -
Kendime bu sefer daha çok kızdım …

08.14
Bir sürü insan vardı … sen yoktun !
Bazılarının yüzü silinmiş gibiydi
Sanırsın ayak seslerinde arıyorlardı dünlerini
Bazıları da belli ki aşklarını eskitmişlerdi
Kelimelerden değildi cümleleri
Çıkaramadım taştan mıydı ? Ateşten mi ? Zehirden mi ?
Çocuklar koşuyordu sağda solda
Yüzlerinde sahici gülümsemelerle
nasıl da aşktan habersizlerdi
Dışarıda da el sallayan kadınlar ve erkekler vardı
Kimi rayların dişlerindeydi
Kimi peronların hüzün kokan nefesinde
- Şair Simonides yirmi altıya çıkarınca harflerin sayısını
daha mı katlanılır oldu sanki vedaların sancısı ! -
Bir tren az sonra
demirden mesafeler koydu aralarına
Biraz arkalarında - camın kenarında -
acılarına sigara basan insanlar çekti dikkatimi
Piyango satıcısının biri umut satmak için aralarına karıştı
Gidip alsam bir bilet dedim
seninle bir ömür çıkar mıydı ? …

08.21
Yoktun !
Dolmuş arıza yapmıştır ya da otobüs gecikmiştir
ya da saklandığın yerde beni izliyorsundur
Evet ! Evet ! Saklandığın yerde …
Hoparlörden gelen görevlinin sesiyle kendime geldim
“ Sayın yolcularımızın dikkatine !
Trenimiz perona yanaşmıştır ! “
Sanırım vedalarınızı çabuk yapın demek istiyordu
ve gözyaşlarınızı ortada bırakmayın
Yanıma bir dilenci oturdu
Para vermek istedim elimi tuttu
“ Bana kalabalık ver “ dedi
“ Ekmek parası değil
Ekmeğim var bölüşeceğim kimsem yok
Kalabalık ver ki dağlayalım yaramı “
Sustum … Yoktun !
Diğer tarafındaki yaşlı amca dilenciyi duyunca
“ Biliyor musun ? “ dedi “ Gençken ölüm yokmuş gibiydi ! “
Yine sustum …

08.28
Saniyelerin girdabında dönüp duruyordum
Sen şairin huysuz dilinden anlardın
Ne olurdu gelip sakinleştirseydin
Azar azar okumayı sevdiğim şiir olarak kal ! deseydin
Benim göğsümde öğrenmişken korkularınla savaşmayı
kılıcını bilediğin şimdi ben miyim ?
Kalbindeki yaraları diken ben …
Gamzelerine kaç hayal sığar bilen ben …

08.35
Treni kaçırdım
Herhangi bir tren beni senden alıp
herhangi bir ömre götürmesin diye
Treni kaçırmasam aklımı kaçıracaktım
ama sen de hiçbir yere saklanmamışsın
Belki dolmuşta da değilsin ya da otobüste
Dışarı çıktım bir sigara yaktım
- Bu sefer sana kızdım sana çok kızdım -
Kıyıda köşede unutulan okunmamış şiirler gibi
Araf’ta sıkışıp kalmış ta Ebabiller taşlıyor gibi hissettim
ve göğsümde tonlarca ağırlık
“ Ölüm varmış ! “ dedim

08.47
Başımı dizine koymuş dilenci
“ Korkma ! ” diyordu “ İyileşeceksin ! “
Yaşlı amca ve biletçinin telaşlıydı gözleri
“Bana .. “ dedim “ Kalabalık verin ! “
Bu son hatırladığım resimdi
“ Bana kalabalık verin ! “




Özgür SARAÇ / Râzı
14072017Denizli