Web Zaman Damgası

gülüm/se

bil/iyorum..

çokça insan tanıdın çıkmazlarında sokaklarının..iyi bir ressam veya bir şair kim bilir..önce sevdin hepsini ve sonra koptu bir son/baharda putları yapraklarının ki harfler/kelimeler ve ayetler okudun.. yazdın/ karaladın/sildin/yırttın..öldürdün ölü düşlerini saçlarında tel tel asarak…

bil/iyorum

o yüzden dokunuyorum sadece..


...



ses/in gitti sonra
saçlarından yankılarıyla
uzaklara en çok
bilinmez o ütopyalara

odalarca yalnızlık büyüttüm
ve toplayıp
sırt çantama ben de gittim.

-son

-ra

ve yol yürümek öğretirdi
çağırdı yeniden
her dem böyle olurdu

bir çıkmazda yakalayıp
kürek kemiklerden
bütün düş/lerimi
düşüşlerimi önüme dikip

yaz/mak kurtaramıyor
derinlerimizden b-izi
onca kelime sonra döne dolaşa
geldiğin tek yer
uçları parmaklarının yine...

duaya ve mısraya sürtünüyor
g-özlerin
bitmeyen bir sevda hikayesi bu
kavuşmaları hep çeyrek kala pas geçen
kirpikleri kapatıp üstüne
kör bir b-akış bırakıyorum şimdi…

bir kadının tenindeki koku
patisi sokakta kalmış kedinin
ve martı çığlığı

bu gök/
-yüzün…

ki bitmeyen bir şiirin
ağır tahrik kokusu
var üstümde

tam bitti derken
uzuyor heceler ağızda...
ve ben ki sevgili;
gözbebeklerine dayanan
tüm karanlığı
beyazlara boyadım
sen korkma diye
diktim dallarına
dökülen yaprakları
sonbaharı sevmezsin diye
gök/yüzünde yıldızlar
çizdim sana
yeryüzünde umutlar
bebek uykunda
düşler bıraktım sana
sabahları aydındıklar...




(kuytular)