Web Zaman Damgası

ÖZLEDİM

ÖZLEDİM
Dalınca maziye yutkundum.
Saçlarımın gürlüğünü, koyu sarılığını,
İç çekmelerimi, zoraki gülümsemelerimi,
Çilenin yüzüme çizdiği çizgileri özledim.
Dost sohbetlerindeki suskunluğumu,
Çocukluğumu, yaramazlığımı, yalnızlığımı,
Kaçışlarımı uzaklara, kirazın çekirdeğini,
Kırmızı ibikli horozumu özledim.
Akşamüstü otlattığım sarı ineğimi,
Üzerine konan at sineğini öldürmeyi,
Derisine yapışan sakırtlağı koparmayı,
Yoğurdunu, sütünü, yağını özledim.
O her akşam keman çalardı,
Ne kibar ne duygulu bir adamdı.
Her sabah okula giderken,
Günaydın diye seslenen öğretmenimi özledim
Tahtadan yaptığım arabayı,
Kendirden kolçağımı, çeltik değneğimi,
Uyurken babam saçlarımı okşardı; duyardım…
Yumuşacık ellerini özledim.
Annem suya giderdi.
Güğümünden guk guk diye ses gelirdi.
Kül suyu ile başımı yıkardı.
İpekten saçlarımı özledim.
En çokta Baba Annemin
Karayemişten yaptığı pekmezi,
Mayhoş tadını,
Altında yanan ateşi özledim.
İç cebimde küçük yuvarlak aynamı,
Tarağımı, naçar saatimi,
Ve aynayı güneşe tutup duvara yansımasını
Seyretmeyi özledim.
Her bayram sabahında,
İşlemeli para kesesinden,
Bize bayram hediyesi verirdi.
Dedemi çok özledim.
Eski bayramların tadı başkaydı.
O ziyaretlerde bizi bekleyen,
Komşularımı özledim.
Eski her şeyi özledim.

Yusuf YILMAZ