Web Zaman Damgası

su kesiği

bak yine düşlendi gece
yokluğun gürlüyor ve gök yarıldı yarılacak
ay ışığına batmış, kaydı kayacak yıldızlar
anla artık ışığında kuruyan, kaybolan bir ben değilim



derken …sabah damladı kuraklığımızın baş ucuna
ve uyandık
sonra mı… sonra su tozlarını silkeledik üzerimizden
eteklerinden sıktığımız gibi güneşi kuruttuk kirpiklerimizde



dudağımızda bestesi küllenmiş sönük bir sigara
canımız seni çektikçe inan ki kanımız çekiliyor nefesimizden
bir bilsen kaç gemi daha geçti sarhoş denizlerimizden
her sefere bir sen gelemeyişlerine de hep biz düştük



elbette düş/tük
ve hiçbir yalnızlık gibi biz de bakir değildik
iltihaplanmış bir zamanın unutulmuş yaralarıydık belki de
bazen umutlar cellatlarını boynunda taşırlarmış derler
bazen de koynunda ecelleriyle ölürcesine sevişirlermiş



ve biz
zaman ağlarken baş ucumuzda
saymadık,
sayamadık,
kaç ölüm daha var içimizde
.
.
...
.
.
biz mi
kim miyiz
elbette biz,
sevmenin su kesiği tonuyuz namluya sürülmüş dudaklarda…








ilhanaşıcıhaziranikibinonyedi