Web Zaman Damgası

kim bu ben

kalabalığa karışıp
yürüyorum yol boyu

herkes o kadar yaban
yabancı ki
bütün bakışlarda aynı ifade
anlamsız ve soğuk
sanki kıyamet kopmuş
nereye yürüdüğünden bihaber ölüler arasındayım

kaldırım üstü bir dükkanın camında görüyorum kendimi
kalabalığın içinde onlarla akıp giden ben...miyim

durup tebessüm edesim geliyor
bedenim üzerinde kontrolün bende olduğunu ispat etmek istercesine
serçe parmaklarımla ağzımı iki yana gerip
işaret parmaklarımın ucuyla da gözlerimin altını aşağıya uzatarak
çirkin olasım geliyor
lakin
deli denme ihtimalim yüksek
vazgeçiyorum

insan diyorum
çoğunluğun etkisi altında kaldıkça
neler yapabilir en fazla

aklıma en uç örnek geliyor
misal çıplaklar kampında giyinik gezmek gibi
ya da delilerin içinde bir akıllının sen olması kadar saçma

korkuyorum aslında
aslında korkmak değil de tuhaf bir çekince içindeyim
kurduğum düşler görülecek diye
nasıl desem
yüzümden ya da gözlerimden okunacak gibi geliyor bazen
transparan hayaller

kalabalık şehirler açık hava hapishaneleri kadar sıkıcı
kurallar
sınırlar
zaman planlaması
ömrü kısaltacak bir yığın şehir hastalığı

bir zamanlar kasabaymış burası
kurbağa gözlü mat yeşili emektar rus kamyonu varmış
haftanın tek günü güneş doğarken
tozlu yollarda şehre gidip
gün batımında dönermiş geri
kamyonun kasasında motordan gelen homurtuyu bastıracak şekilde
bağıra çağıra sohbetler edilirmiş
falan filan işte clair...