Web Zaman Damgası

CEMİL BEY VE KEDİLERİ-XI

Cemil bey, okşar iken kedinin kafasını
Biraz daha düşündü dünyanın cefasını
Kıyas etti kediyle kendini…ve üzüldü
Konuşurken acıdan dudakları büzüldü:
»Bilemezdim ki neler yaşadığını, Şekeeer!«
»Her şeyin merkezine insan kendini çeker.«
»Şahsından başkasını görmez, görmek istemez.«
»Mutsuz olduğunda da zatını yermek istemez.«
»Birazcık öylesiniz.« dedi anne adama
»Çok itaatkârsınız, acıya, hüzne, gama«
»Devamlı yanlızlıktan, şikayetleriniz var.«
»Hapishane gibidir gözünüzde dört duvar.«
»Görüyor musun Sahib, şu küçük yavruları.«
»Belki onlar cevaplar, sorduğun soruları.«
»Doğururken hepsini, yalnızdım kömürlükte.«
»Çok zorlandım ve acı çektim şu en büyükte.«
»Göbek bağlarını da dişimle kestim kendim.«
»Her şeyi tek başına, yapan sadece bendim.«
»Yalnızsın, zor anında kimse yoksa yanında.«
»Mutlusun, biri varsa, gam ve heyacanında.«
»Bir kadın doğururken yanında biri vardır.«
»Vaktinin geldiğinden eşinin haberi vardır.«
»Bir ebe ya da komşu, keser göbek bağını.«
»Doğum anında söyler, neleri yapacağını.«
»Evet bizde öyledir.« dedi yaşlı Cemil Bey
»Karımın doğumunda yolunda gitti her şey.«
»O acı çığlıkları, kulaklarımda hâlâ.«
»Bebek dünyaya geldi ikiye çeyrek kala.«
Koltuğun kenarına çıktı Benekli birden
Cemil beyse rahatsız olmadı misafirden
Yüzünü defalarca okşadı güzel Simya
Göbeğini yaladı ve sevdi doya doya
Sonra adama döndü: »İlk önce bu doğmuştu.«
»Canlı doğumu beni ah ne sevince boğmuştu.«
»Plasentayı yine ben yırttım tek başıma.«
»O vermiş, gel de bu sorumluluğu taşıma.«
»Yalnızlık, hiçbir şeyin olmamasıdır, Sahip.«
»On şeyden biri noksan diye insan mustarip.«
Cemil bey arkasına yaslandı bir dakika
Ondan beklemiyordu bunları filhakika
Tam o esna da Maviş sarıldı bacağına
Çıkmak için bayağı uğraştı kucağına
Cemil bey aldı yerden ve başını kokladı
Yavrucak da burnuyla sevgisini yokladı
»Hiç böyle düşünmedim doğrusu.« dedi adam
»Keyfim kaçtı, moralim bozuldu akşam akşam.«
»Görmüyoruz dünyayı, kör gibi yaşıyoruz.«
»Sırtımızda gereksiz birçok yük taşıyoruz.«
»Herkes bir deve kuşu, acılar da kumları.«
»Bedenlerdeki ruhlar çilekeş mahkumları.«
»Kimine ziyaretçi gelmez geçer de aylar.«
»Çoğu zaman da yalnız içilir evde çaylar.«
Kedi: »Devekuşu mu, neye benziyor?« Sahip.
»Boyu uzunca bir kuş! Bir görsen çok acayip.«
»Oo, saat sekiz olmuş, yemek yapma zamanı!«
»Dostlar! Gidip alayım, patates ve soğanı.«
»Siz de çok acıktınız; yer misiniz pastırma?
»Pamuk, ayaklarını çek, burnuma bastırma!«
»Bunlar oyunbaz olmuş, baksana şuna…Yavaş.«
»Bak! Düşüp bir yerini kıracaksın, arkadaaaş!«
»İnin kucağımdan da gideyim ben kilere.«
»Sen de göz kulak ol, bu küçük zekilere.«
Anne bir şeyler dedi, yavrularına: »Mav, mav!«
Hepsi birden karşılık verdiler: »Miyav, miyav!«
Sonunda sıçradılar, adamın kucağından
Ama bir şey hissetti bacağın sıcağından
Bir baktı ki pantolun bir karış kadar ıslak
Dedi ki latifeyle: »Bu senin işin minnak.«
»Ulan Benekli! Yaptın yine yapacağını.«
»Bir daha göremezsin Camil’in kucağını.«
»Kusura bakma.« dedi Simya çok utanarak
»Tuvaletin yerini bilmiyor henüz, minnak.«
»Neeyse!« diyerek kalktı yaşlı adam ayağa
Üstünü değiştirdi, gitmeden mutfağa
Peşine de takıldı, dört kedi çocuk gibi
»Hey! Hayrola nereye?« dedi evin sahibi
Dolaptan büyük bir kap alıp gitti kilere
»Peşimi bırakın ya!« dedi peşindekilere
Ardından kavanozun camlarını topladı
Birkaç kez ayağıma batar diye hopladı
Yeri silip süpürdü; camları çöpe attı
Bu esnada Benekli tezgaha çıkıp yattı
Yaşlı adam yemeğe koyuldu aldırmadan
Patatesleri soydu, onu hiç kaldırmadan

S / ÂYE (10:26) 30.04.2017 / ESKİŞEHİR