Web Zaman Damgası

sarı stabil

sana dair cümleler biriktiriyordum
kadın gibi asil bir geceye benzeyen hikayelerin içinde
sadrı buruk küçük kız çocuğunun terkedilmişlik hissi
ortasından çatlayan kitabın ölgün cümlesinde başım
acılar çamaşır ipine bağlanmış rüzgar gibi
ve eski zamanlardan kalma o uykunun dizlerinde gözlerim
derinliğince kabaran bu yosun kokusunun içinde
su sesine karışan hırçın özlemlerimi telkin ediyordum
kendimce
savaş daha henüz başlamıştı, gün doğmadan ölmek yok
diyordum
heyecanı d/üşüyordu gözlerimin arkasındaki şehrin
sırlı ellerin sızılı karanlıklara bulandığı an
mecburi bir sükunete sarılacaktı tedirginliğimin yortusu
devamında burnumun direğinde babamın kokusu
işte böyle çatlayacaktı bağrımdaki kuş acısı
gök yüzünden al gözlerini
beklesin ağzımın kıyısındaki mezarda o anıt
yaşamak yemyeşil bir çocuk gibi
yürürdü işte tam şuramda hep
anlayamadığım insanların göğsünden göçerdim
insanlar dolusu cinayetlerim boy verirdi şah damarımdaki ahdimde
asırlara benzerdi alnımdaki dik gurur
rüyalar göğsümde tutsak gökyüzüydü
ecel dudaklarımda ketum bir sır
vazgeçişlerim küskün bir nehre benzerdi
sen hep aynı dün
aynı yerde
dönerdin dünya gibi


[ italik ]
vazgeçilmez bir gülüşe dönerdi şehirler[ /italik ]



memleketlerim vardı benim
şeffaf bir mavinin üstünde kumdan gemileri inşa edilmiş
cam kırıklarında kendinden geçerdi içim
ölmek böyle yağmurda ne güzel
tutsak bir çiçeği öpüp gökyüzüne adanmak gibi
çarmıha gerilen bir avuç toprağın feryadıyla
mahpus edilmemiş özgürlükleri zamana bağışlayıp
yeniden birikirdim çakıl taşlarının güneşe bakan yüzünde
taşların hissi ki sadık bir dost misali
toprağı avuçlayıp kalbime basardım yeniden seni
tabiatın dili ketum bir heyecana tutulurdu
yaşamak ve ölmek için depremler çatlardı
terk edilmiş evlerdeki harabe kalıntıları gibi
uyanmak ve yeniden devamlılık için dahi
söylenirdi çocukluğumdaki peygamber çiçeği
koştukça yüzümde çatlayan lunapark heyecanın da
tahliye edilmemiş bir tutkunun içinde ve ya
yaşatırdım tüm geçmiş yaralarımızı
sana benzerdi rüzgarın sur sesi
içimden göç tükçe azar azar üşürdü toprak
ellerimle severdim inadına seni
bilirsin ellere olan tutkusunu ruhumun
mizacımda olmayan bir alışkanlığıdır damarlarımdaki sadakat
mecburi
ve bağımlı bir köprü altı yüreğine dönüşmüş olması halimin
işte gayri ihtiyari bir tuhaf mevsim vakti
suyla buluşan çöl gibi
içimde buğday başakları eserdi
rüzgarımı özgür bırak
ey
bırak olgun bir ecel sevsin göz yuvarları mı
vadilerimde serçe kuş sesleri büyüsün
kadınların gökyüzüne benzeyen renkleri
ve dağınık orman kokusu
gibi yollarım nehirler boyu aydınlıktı



sevgilim
göçümü alıp gideceğim
bende kalan hikayene el sürme

[ italik ]
Allah'a varmak kadar yaşasın bu gece[ /italik ]




...




my