Web Zaman Damgası

UMAR

Önce;
Ceza dedim kendime,
Koşa koşa,
Çekine çekine çiçekçi.
Bir dalında gül,
Hem de kırmızı...
Tiril tiril giyinmiş,
Deli yürek,
Pek kararlı...
Akşam olur ya;
kimse görmez...
Hava alaca olur.
Hani ne bileyim?
Annen balık yapmıştır belki,
Yemek sonrası
Gazete üstü,
Kapı önü kedi besleme.
Denk geliriz...
Yada camı açar,
Sofra bezini silkelersin.
Ben gülü bırakırım kapıya.
Anlarsın beni...
Eyvah!
Yağmur da başladı.
Neyse geldim.
Saçak altı sığınak,
Tek ayak ceza,
Bir diğeri dayanak.
Sokak da çok karanlık,
Kimsecikler yok.
Sapanla vurulmuş lambalar.
Bu kaçıncı sigaram?
Daha fazla üşür müyüm?
Ortalıkta kedi de yok.
Kapıya çıkmadı.
Balık da yok anlaşılan...
Pencere açılıp,
Sofra bezi de silkelenmedi ya;
Proleter alçaklar.
Masa ha...
Tamam sakin ol,
Dur gitme sabır.
Gülüm dayan.
Tek tek sönüyor,
Odalarda ışıklar...
Son bir dal sigaram,
Umudum da kalmadı artık,
Kibritim de bitti.
Kız bir aç camını,
Bir ateş ver bari!...