Web Zaman Damgası

Konuşsam Sesim Kanayacak

ürkek bir su kuşuydum,
yüzerdim suları şıpırdatmadan
çırpınsam hüzün uçuşurdu, fırtına yorgunu kanatlarımdan

içinde yırtıcıların kol gezdiği karanlık bir suydu aşk
kulağımda çınlarken cehennem çığlıkları
üstelik canımdan bezmiş haldeyken
nasılda davetkardı o romantik dudakları

burnumda tüttü efsunlu kokusu
okyanusa koşan Caretta yavruları gibi koştum, o tılsımlı Aurora’nın peşinden
ateş böcekleri gibi uçtum körü körüne
tül kanatlarım yana yana, geçtim ateşin kalbinden

erik çiçekleri gibi kandım o yalancı bahara
aldandım, o büyülü esrik sarhoşluğa
ilk defa uçmayı deneyen albatroslar gibi kapattım gözlerimi…
bıraktım kendimi boşluğa

avuçladım uçurum güllerini ellerim kan tarlası
ki hala sızım sızım sızlar dikiş tutmaz yarası

şimdi ıssız bozkırlar gibi suskunum
bildiğim en kestirme yol susmak…
konuşamayacak kadar yorgunum, konuşsam sesim kanayacak

dindi meddücezirler
duruldu çığlık çığlığa kuduran deniz
kızağa çekilmiş gemiler gibi sığındım köhne bir limana
fingirdek bahar yeli, ayartmaya çalışsa da yorgun kalbimi
aldırmıyorum artık ne rüzgara
ne yağmura…

artık denizlerim süt liman, çöllerim vaha
bir daha esmesin o deli rüzgar
esmesin saçlarıma…