Web Zaman Damgası

YALAN MI ŞİİRLERİ MESKEN TUTTUĞUM?

Ritmi kayıp bir şehir gibiyim:
Gündüzü alaylı,
Gecesi mektepli,
Hüznü fazlaca edepli.
Bir denizyıldızıyım zaman zaman,
Tenim ne yanık ne de kuru,
Beyaza boyamış Tanrı beni:
Önce varlığımı emanet etmişim
Sonra da yürekte saklı derlenmiş aryalarım.

Kimine göre vakur,
Çoğunun gözünde arıza.
Mezarımı kazıyorum her şiirde,
Yanık sevdalarım var bil ki her şehirde.
Mademki her şerde olmalı bir hayır,
Belki de fazlaca yanmamalı kaybolmaksa tek derdin.

Kınalı yapıncaktı lakabım bir zamanlar,
Nereden düştüyse aklıma,
Evveliyatımda:
Kırmıza saçlarım yaklaşmışken belime.

Bayat ekmek gibiyim son zamanlarda;
Önce dokun ve öp beni üç kere
Tam da ortasından alnımın.
Kutsalım zannımca,
Kurumdan görünmez yaralarım;
Kurum kurum gezinene kadınların lekesiyim
Hele ki gün yüzü görmemiş ninnilerim
Çıkmışken arş-ı alaya.

H/iç kırıntıların mahsulü tedirgin bir niyaz,
Arap saçı nidaların da sırtını sıvazlamak
Nankör bir istila adeta düşmüş benliğin
Düşkün şiirlerin de nabzını tutan bir gölge
Varlık iştigal ederken rahmetin eşiğinde
Az sonra çekeceğim pimini yüreğini:
Ezkaza tutukluk yaparsa kelimelerin devamı.

Haylice yüksek yaygaranın da nimet bildiği
Darmaduman bir replikte
Neşriyatı adeta kalburüstü bir yalnızlık
Tekerrür eden devranın da sözüm ona beyanı;
Sicili delik deşik bir cümlenin patavatsızlığını üstlendim madem.

Bir de yitik suretim:
Nazlı büyüdüm zahir,
Elim de dolu kalbimde,
Kalan boşluğu Tanrı’ya adamış mademki insanoğlu,
Yalan mı şiirleri mesken tuttuğum?