Web Zaman Damgası

YALNIZLIĞA KARŞI

Hep giden çoğalttı yalnızlığımı
Hep,
bilirim ustam.
Giden mavi bir gün bırakmış sanıp penceremde
nasıl değiştiğini anlamadığım, bilmediğim
O gri günlerde,
unutulmuşluğumu
kendimden bilirim.

Ayak seslerinin sustuğu
kapı aralığından girdiğim de hele
bırak rakı balık masasını
ne paylaşacak şiirler
ne anlatacak bir roman
ne de bir çocuk resmi
yoktu içeride.


İçinde evrensel bir yalnızlık bile olsa
ki böyle bir kapı her zaman vardır.
Girme.
Sessizlik koyulaştıkça
acıya dönüşen bir öyküdür hayat.
Öyle birisi olsun ki sencil
düşlerinde ağlamasın,
ve omuzlarında
uçurtmalar havalandığında,
yalnız olmadığını
anlamalısın.

bazan
kendimizden hızlı koşan iç sesimize,
güzel öyküler yazmalı insan,
mesela bu öyküde
gözlerinde bir gökyüzü
altında ay ışığı ile süslenmiş bir deniz,
oyun oynadığın sokakta bir ev
ve yalnız yapılmayan kahvaltılarda,
taze demlenmiş
çay gibi olmalı
yaşam.

yine de olmuyorsa,
eski kamyonetini bul naylondan.
Hani önü kırmızı
kasası mavi olan.
Çocukluğunun tüm güzelliklerini
yükle kasaya
git
arkana bile bakmadan.

Çocukluğunu al,
ve çocukluğunla kal usta
en azından...


ALİ KURT