Hep giden çoğalttı yalnızlığımı
Hep,
bilirim ustam.
Giden mavi bir gün bırakmış sanıp penceremde
nasıl değiştiğini anlayamadığım
O gri günlerde,
unutulmuşluğumu
kendimden bilirim.

Ayak seslerinin sustuğu
kapı aralığından girdiğinde
ne rakı balık oluyor insan
ne gitar telinde şiir
ne de bir çocuk resminde roman

evrensel bir yalnızlık var mı bilinmez
ama sessizlik koyulaştıkça
acıya dönüşen öyküler yazıyor hayat
dünyanın nefesi daralıyor
sencil olmayan sokaklarda
düşlerin olmadan uyanıyorsun
bir mevsim geçiyor yanından
uçurtmalar havalanıyor omuzlarında
ağlıyorsun

sonra
eski kamyonetini buluyorsun naylondan
hani önü kırmızı
kasası mavi olan
çocukluğunu yükleyip kasaya
gidiyorsun
ardına bile bakmadan

ve insan hep çocuk kalıyor USTA

ALİ KURT