Web Zaman Damgası

Aynı Çöplüğün Kuşları

pencere kenarında örseleniyor esmer bir sonbahar
parmak uçlarında sarışın bir eylül kanıyor
dokunsan ağladı ağlayacak
yüzünde çizgilere bakıp aynalara küsüyor
oysa öyle güzel ki…
güzelliğinden aynalar çatlayacak


bütün şarkıları yakmış, yüzünde sazlar ağlıyor usul usul
bütün ayrılıkları içine gömmüş, içinde aşklar ağlıyor usul usul


şimdi nasıl yazılır, acının öyküsü?
öyle cart diye açılmıyor işte acının dekoltesi
durduk yere mutsuz etmiyor kendini; hiç kimse
yazıldığı gibi kolay yaşanmıyor ayrılık
sebepsiz küsmüyor kuşlar gökyüzüne
yada martılar denize


nefes almaktan başka bir ödülü olmayan, bu yarışta;
ne çok usandık hayatın şerrinden ve şirretinden
uçurumdan düşerken atılan son çığlık gibi ne çok yarım kaldık
ne çok çığlık birikti içimizde
ne çok tabut
ne çok mavzer sesi böldü uykularımızı
ne çok ağıt


marifet bildik kendi mezarımızı kazmayı
kıyamet biriktirdik göğsümüzün yamaçlarında
kaç katil; acının namlusuna sürdü bizi
bu kanlı ormanda; kaç avcıya av olduk
kaç ağlak takvim yaprağı buruşturduk, avuçlarımızda


kaç pusudan sağ çıktık
en acı ayrılığı bile sek içtik
ne zaman sevmeye öykünsek
hep kurşuna dizildik
ya boynumuzdaydı yağlı urgan
yada göğsümüzde; darağacımızı taşıdık


aynı çöplüğün kuşlarıydık
kırdılar kanatlarımızı
el yordamı ile deştiler kalbimizi
ezip geçtiler yeşerttiğimiz her duyguyu
viran bir bahçeyiz artık
kalbimiz; paslı bir kumbara
içi düş kırklığı dolu
kalbimiz; karanlık bir kuyu


kaldır kadehini dostum, kaldır…
dokunmaz artık bize
dokunmaz, üzüm suyu