Ümitsiz BedenBahar dalından sarkan efsunlu bir buseydi özlemim Bakışlarındaki hicrana yapılan son beste çalıyorken İğnesi kırık bir taş plaktan Varsın değmesin buğulu nefesin Muson yağmurlarının kabarttığı dalgalar yüreğime vururken Bıraktığın şemsiye korur mu beni Bırak ıslansın çöl yangınlarındaki bedenim Sele karışsın sensiz vahalar Sıyırıp astığımda ümitlerimi Sonbaharın hüzün renkli yaşlarına Üşümez bedenim artık kış soğuğundan Hani derler ya; Ümitsiz beden Kıştan korkmaz! |