İnsanın yok hükmünde sayıldığı çağdayım
Bu yüzden her kelamım küfre dokunur benim
Doğmamış umutlara kıyıldığı çağdayım
Ondandır her selada adım okunur benim

İsyanlar birikirken her gün yaka cebimde
Takvimlere yorulmuş günleri ekliyorum
Dili bağlı mısralar inliyor edebimde
Yazacak çok şey var da zamanı bekliyorum

Rüzgarın önünde ki yaprak kadar acizim
Üflesen savrulurum tutsan gözlerim kanar
Varla yok arasında sıkışıp kalmış izim
Deliler beni uslu, uslular deli sanar

Şimdi kim anlayacak ben neden muzdaribim
Kim haberdar içimde ölen düş sayısından
Ben ki kendi kendimle yıllardır muharibim
Bir kez olsun geçmedim barışın kıyısından

Ne sigara ne bir çay ne karanlık ne gece
Musallada bekleyen ölüler anlar beni
Kalem ızdırabımı kussa da hece hece
Ancak timarhanelik deliler anlar beni

Kaç matem saklanıyor ağarmış saçlarımda
Her teli ayrı kahır her teli başka çile
Ziganadan çığ düşse yanar avuçlarımda
İçimde ki yangını söndüremez kar bile

Attığım her adımın ötesi başka tuzak
Ya bombalar patlıyor ya serseri bir mayın
Ölüm an kadar yakın yaşamak hayli uzak
Gördüğünüz eşgali yürüyen ceset sayın

Suretiyim sâdece kimliği yitik ruhun
Aynaya düşen resim hiçliğe münhasırdır
Çünkü ben doğduğum gün tufanı kopmuş Nuh’un
Sağanaklar yağıyor gözümden kaç asırdır

O kadar çok öldüm ki bir rüyanın içinde
Hangi ölüm canımı acıtacak şaşarım
İsmim kayıp olurken bir çokluğun hiçinde
Varsın yıkılsın dünya ben ölünce yaşarım

Mutlu Aydurmuş