ÇİÇEK BAHÇE İSTER
Çiçek ister, gül ister, bahçe ister,
Doymak bilmez şu insanda hisler, Ümit hayatı canlandırır besler, Hak Teâlâ âlemi ne güzel süsler. Her biri ayrı tonda, ayrı bir renk, Aralarında gayet intizam ve ahenk, Tamamlar, biri birine düşer denk, Uyan, kafanda çaksın bir şimşek. Hiçbirinde yok kusur, noksanlık, Şu çınar belki olmuş doksanlık, Bu âlemi tesadüfe versen bir anlık, Acaba denilir mi akıllılık, insanlık. Diyenlerin dedesi olsun maymun, Bu zihniyet olamaz dahi koyun, Sadece küfrü inadden bir oyun, Ey insanlar bu safsatayı duyun. Ahmaklık, eblehlik bu kadar olur, Kabak ağaçta olsa acaba n’olur? Kafaya düşerse belâsın bulur, Belki ahmaklar bundan ders alır. HASAN YEŞİLKAYA |