Bir cuma günü düşündüm Ruh-i celil ile!
Yandım da yandım zerre miskali ateş ile,
Bir kaşık su yeter`miydi acep nar-ı ateşine.
Varsın yanan gönül olsun yanmasın ney-i umume.

Güruh-u malumun bizden sana ulaşmış`mıdır?
Zerre-i miskale bizi, Azze ve Celle yakmış`mıdır?
Süründüren bu günah, malumatına varmış`mıdır?
Yoksa Cenab-ı Rahim aciz kula yön dönmemiş`midir.

Sorar bu günah ehli; müstakime ne zaman ulaşır?
Kendinden olan hatayı mukabili`ne mi yarışır?
Ne zaman ki ruha huzur-u muaşere yaklaşır?
Vurulan aşk-ı muhabbetine mekan`mı yakışır!

Derman derman ey büyük alem-i cihan rahimi.
Senden gelir`mi ola ferman, ister sahibini?
Mahşer meydanı üzmez o kullar ola samimi!
Muhabbet-i aşkının bu aciz kuldur talibi.

Ey Rahman, nerededir; bu yaranın tabibi?
Nereye ulaş`tırısın acep bu günah ehlini?
Katından getirir`mi acep senin büyük sevgini?
Malumdur, bilirsin ister bu aciz şevk-i muhabbetini!