gülmemiş sen,
deme ben yaşadım.
sahte yapmacık gülenler var ya,
kendileri ne dir, attıkları çalım.

gülerek karşılamak varken hayatı
ibrettir doğa; alabilirsen anlatılanı

sarmaşığın!
o mis kokusunun ruha saldığı rayiha
kıvrım kıvrım süzülüp akarken sinir uçlarına
değil midir davet beyinden yayılan tüm vücuda
gözler temaşa da,
bir kökten binlerce dalın o şaheser örgü halini
bir el gibi kavra lar bırakmaz sarar her yeri
çıplak bir yamaç, bahçe duvarının demiri,
bazen odamın penceresine kadar uzanan dalı
buse kondurur, uzatırsan yanağa teması
birlikte yükselir, tepe en zirveye
ve hiç yıkılmaz, biri kesmezse

değil mi insanoğlu!
neden almayız yaşama dair bu örneği
bir kere sevdin mi senden aşağı da kini
neden kollar sarmaz herkesi
niceleri var ki ekmeği olur gülümsemen
belkide! ilacı
oysa; somurtmak değil mi?
İnsanı en yakıcı

gülümse ki !!
denk gelsin garip gureba ya
gururludur taş basar el açmaz dumura
sevginin önünde olmasın, egolarımız duba
örnek mi işte doğa!
birlikte yükseliyor kökü dalı yaprağı zirveye
aç kollarını kenetlensin yürekler o dal gibi evrene
sevgi tohumu atsın
insanlık bunu beklemede

gülmektir yaşamak
sar hayatı sarmaşık gibi
allahım nelerle uğraşıyor doğa
bir de deriz bitki


Mustafa Yılmaz (sertesenyel)
Aralık/2015