KADINIMA
İçimden çıkma diye ey ağlayan kadınım
Seni ruh-u azizin başına taç eyledim Silsen de intizardan, parıldayan adınım Bütün kelimeleri sana muhtaç eyledim Düşersin gölgesine bir gonca yaprağının Itrını besler durur kan revan içinde can Eteğini kızıla boyarsın aşk dağının Sonunda bana kalır mağlup olduğum meydan Beste beste coşup da bir nağmenin dilinde Hüzzamlara sarılır kırılan mızraplarım Ey gölgem ne işin var âşıkların ilinde Ben seni bir gün gelir yüreğime saplarım Nazenin bir ağıttır senden aldığım rüya Pembe fırtınalarda yitirdiğim düş gibi Gözlerinde yok olur ihtişamıyla dünya Çökerim, ufukların sırrını çözmüş gibi Gözlerin şu kanayan yarama ilaç dedim Bin bir çile içinde tükenen miadınım Seni ruh-u azizin başına taç eyledim İçimden çıkma diye ey ağlayan kadınım… |