Damla
Gözyaşlarıyla sulandı toprak,
Toprak sen sen çorak... Önce tek damla yetiyordu en kurak mevsime. Şimdi ise oluk oluk yaş akıyor sensizliğe, belki açarsın yeniden diye... Toprağa sorsan siyah, bana sorsan beyaz her taraf. Sormaya korktuğum birileri var; cevabıyla gözyaşı deniz olur boğulur toprak. Mevsim kış, toprak çorak. Toprağa hayat veren ne yağmur olacak ne de insan. Ne mi olacak? Ağlayacak insan, can bulacak toprak.. |