Ey gece karanlığı,
Bütün kötülükleri örtüyorsun.
Ne ay bozabiliyor gizemini,
Ne de şu yıldırımlar.
Yıldızlar bile aydınlatamıyor seni,
Yolunu kaybediyor düşüncelerim.
Biteceksin sende hayat misali,
Şafak ulu orta dökecek tüm gizlenenleri.
Saklamaya çalışsam da, gün ağaracak elbet.
Ortaya çıkacak onmaz sancılarım.
Sarsam da karanlıklarda yaralarımı,
Gündüzler kanatacak kabuklarını.
Geceler zor geçer, uykusuzluk diz boyu,
Ezanlar okunur da uyuyamazsın.
Sağ yanına dönersin, sol yanın hala ağrıyordur.
Baş ağrıları musallat olur anlamsızca.
Ne düşünceler bırakır beyin hücrelerini,
Ne de akar damarlarından.
Tükürük misali atmaya çalıştıkça yapışır boğazına.
Öksürükler sarar dört bir yanını,
Suratsız insanlar çizersin karanlık duvara.
Gözlerini kapatsan da kaybolmaz.
Tan ağarır ve uyku çöker gözlerine,
Uyuyamazsın.
Kalkmak zorundasın,
Hangi sancın olursa olsun,
Hayat bu, kaldığı yerden yine başlar.
Çetin KORKMAZ