'yazar aktan karadan'
’Yazar aktan karadan’
* Abim ne derse odur dokunmayın adama inciler sıralanmış boğazına gerdana Ukalalık sanatı atıverır meydana Aklınca şair imiş ’yazar aktan karadan’ Yazdıklarına görsen her şiiri sıradan * Bütün şiir ler onun bozulmasın dokusu Imgeleri hapsedin yayılmasının kokusu Heceleri uyutun gelmedimi uykusu Aklınca şair imiş ’yazar aktan karadan’ Yazdıklarını görsen her şiiri sıradan * Ehli İhlas olanlar ilim yazar okutur Kilim de nakış nakıs güzel ahlak dokutur Sende bunlar ne arar kokun dağı kokutur Aklınca şair imiş ’yazar aktan karadan’ Yazdıklarını görsen her birisi sıradan * Şair dünyada iken adını iyi yayar Öldüğünde okuyan ona hep saygı duyar Bir beyitine gören amin der dua sayar Aklınca şair imiş yazar ’aktan karadan ’ Yazdıklarını görsen her şiiri sıradan * Dünyayı kucaklıyor her şey onun olacak Mezara toprak diye yazdıkların dolacak Unutma ey muzdarip adamlığın kalacak Aklınca şair imis ’yazar aktan karadan’ Yazdıklarını görsen her şiiri sıradan * Yalanlara zil takar iyi göbek atırır Edepsizce iftira rast gelene döktürür Köçek gibi Kıvırır dansöz gibi büktürür Aklınca şair imiş ’yazar aktan karadan’ Yazdıklarını görsen her şiiri sıradan * Takıldın kalemime karaladım üstünü Leş olsan köpek yemez o münafık postunu Kimse ile geçinmez anlamazsın kastını Aklınca şair imiş’ yazar aktan karadan’ Yazdıklarını görsen her şiiri sıradan. * Leylican. |
Kendi konusu dışında her şeyin uzmanı,akademik beyin siliciler,inanın değerinden fazla değerlenemezler.Şiiri herkes yazar ama herkes şair olamaz.Bendenizin öteden beri savunduğu bir tez vardır.Şair,yazdıklarındaki hikmeti,başkalarınca bala çevrilebilen kişiye denir.Bu acıda olabilir tatlıda.Nitekim Efendimiz'in (s.a.v) canını en çok şairler yakmıştır.(Kaab bin Eşref örneği)
Milli ve manevi kimliği vurgulayan,gönül deryasında olup bitenleri,toplumsal yaraları dile getiren kişilerden şair çıkar.Ne olur ALLAH aşkına yazmayın dediğimiz bir çok şiir hortlağı,kafiye gulyabanileri günümüzde fink atıyor.Mikroplu kokuşmuş yorumlarıyla birbirlerini cilalayan,sosyal lunapark gezgini,etek giyen(affınıza sığınarak yazıyorum,siz anlarsınız manayı)ağzından salyalar akan,partizanlık peşinde,dernek başkanlığı,duayen,üstad vs. fasa fiso peşinde sayısız insan tanıdım.Adam bir çok kitap çıkarmış,duvarında Resulullah'a(s.a.v) hakaret ediyolar ses yok.Ermenilere küçük bir dokundurma yapılıyor,kıyamet kopuyor.Bunlar mı şair...Bana göre şair denececek son dönemler de,üç kişi var.M.Akif,N.Fazıl ve benim çok yakın olduğum sevgili İsmet Özel abimiz...Şair niçin var,şiir niçin var,insan niçin var?Sanıyorum Zarifoğlu nun bir sözü var.Biz sakalları şiirle karışık,yürekleri ALLAH'la barışık insanları sevdik diye...Ve N.Fazıl'ın,anladım ki sanat ALLAH'ı aramakmış,gerisi çelik çomakmış...sözleri şiirin en üst perdesinin neresi olduğunu,kimilerinin çelik çomak oynadığını idrak edebilene anlatıyor.Aslında kastettiğim başka bir şey,başka bir duyuş,başka bir söyleyiş veya hissediş.İnsanda alışılan,görülen değil,öteleri,ötelerin ötesini aramak.İnsana o mührü vuranı aramak.İnsanca aramak.Gerekirse acıyı sevmek,derdi sevmek,karanlığı sevmek,karşıt duyguları tattırdığı için...Neyse efendim,sizi anlıyorum ve belli ki üzülmüşsünüz bunları yazmışsınız.Takmayın efendim takmayın kafanıza.O kadar güzel şeyler var ki meşgul olacak,Rabbim sizleri onlarla haşır neşir etsin...Kalın sağlıcakla...