Zemheri ayaz-ı gece gündüz demeden, ortalığı kasıp kavururken, bıyıklar, sakallar, kaşlar beyaza keserken, Anadolu kasabalarını tek ısıtan aşık atışmaları olurdu… Aşık ağzından çıkan her söz sobaları daha da şevke getirirmişçesine ortalığı sıcak sarardı… Neylersin zaman yokluk devri… Evinde radyosu olan sayıca çok az.. “Aşıklar gelmiş” haberi, bayramın arifesi gibi olurdu. Anadolu şiir geleneğinde, atışma, taşlama diye geçse de, aşıkların sözlerinin her biri gonca güldür… Bazen bir tek kelime kalınca bir romanın, öykünün özetidir. Dil değmedik söz söylemek aşıklara hastır. Bir nesir yazımda “Yar sana dil değmedik söz söyleyeceğim…” cümlesini sarf ettiğimde, rahmetli ağabeyimiz Abbas Sayar “Bu lafı ancak aşıklar eder.” demişti… Aşık atışmasındaki akış irticalen olduğu için yürekten alkışı ve övgüyü hak ederler ki, analarının ak sütü gibidir.
Aşık atışmasındaki sözler sen de gülle, ben diyeyim bomba..! Hani ya tekmili birden… İçinde ekonomi var, aşk var, toplumsal yaşanan dert, keder var, açıkçası var oğlu var Aşık söyler, saz inler vatandaş dinler… Sonrasında aşık başka yollara düşer… Hangi diyarda konaklayacağını davet edenler bilir. Her diyarda söz başka başkadır. Karşısındaki aşıkın hangi perdeden gireceğini bilemez… Yardan mı, sıladan mı, gurbetten mi, geçimden mi… Varsan meydan muharebesi… veya diyelim ki tadına doyum olmaz şölen… Arifce, Erdal girmişler has bahçeye ne varsa dökmüşler ortaya… Sazınızın teli isyan etmedi mi “bu ince sözleri nereden buldunuz” diye..? Mızrap mola istemedi mi “ağalar çok derinden gidiyorsunuz.” diye..? Siz söyleyin biz dinleyelim yüreğiniz var ola…