BİR AN ÇIKIP GELECEKMİŞSİN GİBİ
Yorgunluk çöker üstüne
Aydınlığın üstüne karanlığın çöktüğü gibi Bir avuç toprak ellerinde Çağlayanlara hasret bir filiz gibi Solmuş baharın göğsünde Erken vurmuş hazan gibi Yaprakların düşerken bir bir önüne Ellerin yükselir göge çıplak ağaç dalları gibi Başın döner kavruk, hoyrat hayatlardan Çölün ortasında kalmış bir bedevi gibi Nasıl nerden geldiğini daha anlayamadan Hayatın geçer gözlerinin önünden sanki bir serap gibi Ağırlaşır kalbin vücudun da Sanki taşınamaz bir yük gibi Saatler geçmez yokluğunda Bir an çıkıp gelecekmişsin gibi Günler eskitirken benliğini Mazide kalmış tozlu bir mendil gibi Savurur seni rüzgarlar, kaybolursun Annesini kaybetmiş bir çocuk gibi CANSU MENGENCOĞLU… |
yüreğine emeğine kalemine sağlık kutluyorum..