YARIN KATALOĞU
antikmişçesine bir hüzün taşınıyordu bütün kapıların esiğinden sokaklara
korkuyordum anıların kalıntısında sana rastlamaktan ürkek bir süveyda belirdi gün ışığında şehrin yüksek duvarlarında yalnızlık manzaralı resimler masivada hayalin kaldırırdı yere düşen bakışlarımı iki omzum arasında sallanırdı hayat tutulurdu Munker Nekir aşk denilen illete içimden tutulurken sevmek sevabındaydı zamanın seni sevmişliği sensiz geçmeyen saatler yinede geçmiyordu ayrılığın koyuluğu kader çizgimden hüznün aralığından gelen soğuk nefesin içimden sıyrılıp kaçan dudaklarıma yapışacak bir cumle iken kursam dilimde kırılırdı özledimlerin sarkıtları en kalın kıyafetlerını giydirirdi umudun yarın kataloğu parkamın cebine sığınan çocukluğum utanırdı yanında eksilerek büyümüşlüğünden bunca zemheriye rağmen ellerinden beslenirdi yarının ölü kuşları... ...şiar(songül eski ) |
çok güzeldi