Gözlerini dünyaya henüz açmış bebekken,
Farkındayım, yanımda kahkaha kurmuş mesken.
Ağlıyor ruhum, akan temsili gözyaşları,
Etrafımı çevirmiş mutluluk ayyaşları.

Garip bir başlangıçla dünyanın merhabası,
Ağladım, anlamamış hiç dünya tebaası.
Yanaklarımı öpüp ıslatan dev dudaklar,
Önceden söz verip de yaptıkları adaklar.

Dışarıdan gelen ilk ses kırlangıç sesleri,
Kalbimi işgal eden yaşama hevesleri.

Ve büyüdükçe gördüm dünyanın renklerini,
Koyulaşınca rengi inen kepenklerini.
Kepenklerin ardında binlerce ceset gördüm,
Gözlerimi kapatıp ince bir duvar ördüm.

Yaşamak her birinin aklında bir sanattı,
O anı anlatan bir söz umudu kanattı.
‘Yaşamak’ ne demekti, gerçeği bilmiyordum,
Yaşamak için onlar gibi eğilmiyordum.

Yalanı yalanlayan dünyaları gülünçtü,
Kazık atana kazık atmak ham bir övünçtü.

Sol, sağ, tarafsız, bağlı, köle ve hür insanlar,
Faşist, komünist, sadist ve nice ayrılanlar.
Kalplerinde kış yatar, kalplerinde bir mühür,
Yüzlerinde kırgınlık, dillerinde bir küfür.

“Yanar döner dünya bir dün bize de gülersin,”
“Yanar döner dünya bir gün bize de gülersin.”

Dünya insanı olan, bir dünyayı yiyendir,
Gece katleden gündüz beyaz gömlek giyendir.
Bozuk parayla yaşam süren minicik eller,
O bozuk paraya göz diken ateşten seller.

Daha neler düşündüm, daha neler var neler!
Geçiyor işte kalbim, çoktan geçti seneler,

Ne var dünyamda sanki bir karanlıktan başka,
Sırası mıdır şimdi adanmak yalnız aşka.

Yüzümde yaşamın bir ‘seni aldattım’ izi,
Kalbimde aşkımdan bir ‘seni mahvettim’ gizi.

Çek bakalım derdi, sen çekeceksin, şairsin,
Yaz bakalım derdi, sen yazılacak şiirsin.

SCKaradeniz [Mr. Lonely]