Dolunay...
Ve,
gecenin mahsunluğu üzerimde.
Ben günün yorgunluğundan muzdarip,
o, yaz der gibi işliyor iliklerime.
Soğuk...
Çok üşüyorum..
Isıtırmı bu kelimeler ellerimi yazarken,
bilmiyorum.
Garipsiyor yüreğim işte.
Her gece olduğu gibi...
Çıkarıp atmalı eskiyenleri dedim,
kendimden başladım...
Ne varsa ruhumda,
işe yaramayan !
hepsini attım.
Bir şiir kaldı bana.
Birde kanayan yaramdan akan,
kan...!
Kalemde, sözler olmuş düşecek kâğıda.
Özlemek?
Onuda unutuyorum yavaş yavaş.
Can aksada gözlerimden,
onuda unutuyorum.
Aklıma hiç hatırlanmadığımı yaza yaza!
Ve,
hep kendime kıza kıza!
Onuda unutuyorum.
Çok şey var sırada unutulacak.
Az evel listesini yaptım.
Bir dedim başladım nihayet.
Nihayet ama nihayet anladım!
Kâbus gibi bir şeydi yaşadığım.
Uyandım artık...
Korkma!
Getirmem aklıma seni.
Biz ayrıldık...
Kendimle hesaplaşmam bitmeyen.
Kendimle kavgalarım.
Kendime ettiğim en ağır sözler.
Af et diyor yüreğim yeter.
Geçecek bu kapkara günler.
Sevecek yürekli biri senide!
Isınacak ellerin bu zemheride.
Unutma diyorum sakın unutma.
İnsan sevdiğinde özler, birde,
sevildiğinde.

Ben hep tersini yapmışım bilmeden.
Kul olmuşum aşk’a.
Hasret türküm,kahır öyküm olmuş.
Acım derinde,
yoluma ecel oturmuş.

Nigâr Güler.
25.11.2015.
Manavgat/Antalya.