İnsanlar gördüm.
AKDENİZ gibi güneş gibi.
Sevgisi vurmuştu yüzüne, gülüşüne.
Geçiyordu acıları .
Değdiğinde, göz ucuylada olsa,bakışları.

İnsanlar gördüm.
Her sabah ekmek peşinde.
Ne gülmekten eser,ne güç var dizlerinde.
Ama,yine ümit vardı yüzlerinde.

İnsanlar gördüm.
Ne de duyarsız ve hissiz.
Robot sandım ilk önce.
Dokunduğumda anladım insan olmadığını.
Buz olduğunu, soğuyunca.

İnsanlar gördüm.
Silahlı.
Vicdan yok bir nebze.
Öldürmeye proğramlı.
Ve yok etmeye duyguyu insafı.

İnsanlar gördüm.
Sanki oyuncakları alınmış elinden.
Olmayınca malları,paraları.
Aklını bile yitirmiş,deli olmuş bazıları.

İnsanlar gördüm.
Kanla beslenen yamyamlar.
Doymak bilmeyen ihtirasları.
Ve neden geldiğini bilmeyen,
Bu dünyanın zavallıları.

İnsanlar gördüm yakan bir gün sıcağında aç.
Bir lokmaya muhtaç.
Hazinelerin üzerinde oturan,
ama ellerine verilmeyen hakları.

İnsanlar gördüm.
Birleşmiş elleri.
Karşı gelmiş sevgiyle,alçaklığın tümüne.
Bir kuruşa. bile olmamış tenezzülleri.
Tok gözleri,gönülleri.

İnsanlar gördüm.
Din alıp din satan ahlakın madurları.
Ah ne olurdu sanki, birazcık kalsaydı,
utanama duyguları.

İnsanlar gördüm.
Gönlü bir ve sevdalı yürekleri.
’Aşk’ tan nasip almış.
Ölümde olsa ucunda,hiç ayrılmamış.
Yanmış ateşlerde gece gündüz.
Bir adını bile yazamamış.

Anıldığında titremiş, kainata açılmış kanatları.
Aldırmamış hiç bir zora.
Tutmuş elinden melekler.
Aşmış O yüce güç ile,
Geçilmez sanılan ne engelleri,
Ne taşlı yolları.

İnsanlar gördüm ibret almayı bilen.
Ölümde olsa ucunda.hep doğruyu söyleyen.
Yaradanın hak diyen,sevdalıları.
Temiz güzel kulları.

İnsanlar gördüm .
Ana olduğundan habersiz.
Varlığını yaşamını borçlu.
Ve öldüren.!
Her an muhtaç olduğundan habersiz kadınları.

İnsanlar gördüm.
Ne insanlar ben bu alemde.
Yazmak istemiyor bak.
İsyan etti kalemde.

İNSAN DİYORUM İNSAN.!!!
Bazen düşünemeyen.
Ama,
Asıl anlamı,
UNUTAN.!
Ne güzel olacak her şey.
ÖZÜNLE AH BİR OLSAN!
T C Nigar Güler.