Ben ölünce ağlamayın derdi annem
Ölüm kelimesini hep ondan duyardım
Korkardım ürkerdim telaşlanırdım
Ve en büyük ayrılığı ölüm sanırdım
Bir daha görememek korkusu
Bunaltırdı beni.
Konuşamazdım , teselli veremezdim
Hayır öyle bir şey olmayacak diyemezdim
Günü geldiğinde olacak bilirdim
Ve bir şey öylesine yakardı ki içimi
Sanki acının en tarifsizi…
Baktığım her yüz ölümün silueti
Duyduğum her ses ölümün ninnisi
Oluverirdi.
Kime dökmeliydim içimi
Kime anlatmalıydım hissettiklerimi
Kim susturabilirdi içimdeki sesi
Eksiktim , eksiktim yine belli ki …
Ve o eksikiğimi annemin ağlayışları doldururdu
Gece boyunca öksürmesi ,
Hıçkıra hıçkıra kıvranması
Bedeninde ilacın durduramadığı sızı
Bana kendimi unuttururdu
Odalar ayrı bile olsa
Rahatça uyunur muydu ?
Rehavet basardı , huzursuzluk sarardı
Korkularım her gece başaklanırdı
Uyku mu o da neymiş
Uykularım bile ölüme
Yoldaş olmaktı.
Peki , ya
Korkunun ecele faydası var mıydı?
Yoktu evet , olmadı
Korkularım telaşlarım sıkıntılarım
Annemi kurtaramadı.
O hüzün dolu gecelerden birinde
Hicran yağdı evimize
Bir burukluk bir acı
Geldi sesime
Ateş topları yuvarlandı
Art arda bedenimde
Elimdeki kanın sıcaklığıyla
Dokunduğum bedenin soğukluğu
Bitirdi her şeyi
Başladığı yerde
Ne gerek vardı ölümün tarifine
Ne gerek vardı ölümün suretine
Ölüm anne demekti bende …..“anne”