ARAF

Herkes alışıyormuş zamanla
Ben yokluğuna hala yabancı,
Van gölü. gibi katışıksız yalnızlığımı yırtıp atamıyor,
senin safi Ankara kalabalıklığın
Nerdeyim?
Kimim
herşeyden herkesten çıkarılmışlığımla
Mahrumiyeti ilan edilmis bir kasaba
Bel ki dağım ,bütün denizlere uzak

Rakımım yükseldikçe
Düştüğüm
toprak örtüyor üstümü
Her an ellerinde bir ömürdü ,
şimdi ölüm, her an
Yaşamak sen kadar güzel degıl adam

Ağzını masala açan bir kadının düşlerinde nefes alıyor yüregim
Üşuyorum be adam!
Ben ki pazenden bir elbiseye sarılır
dalga geçerdim tenimi kesen ayazlarla
Düşlerimi terletmek için kendimi terkettim
Nasıl ısınır içim,
çarmıha gerili kalbimin zaptını tutarken
Yanmamış benden izler ,tarafımdan sümen altı
Acemi aşkin’ın isguzarligi ifadesiz,
Yüzüme iki satırlık vedayı çok gormussun be adam
Boynuma ilmek diye günleri örmüssun ,
Ölümün ikinci ,
Belki yaşamın son günüyüm sanki.
Ben ki
Ezberimden atamadığım aklımdasınlar gibi
Ladese tutuşmuştum gözlerinle
Dirilmek umuduyla
Düşlerimin oyunu bu da
Zar tuttugun tecrubesiz bir ayrılığın ilk kurbanıyım
Dudaklarım morarmış
Gözlerim açık...
Gidip gelmenin bütün tereddutlerinde sallandırdığım solum mecalsiz
Mezarlığımdan yükselen sesler
Yoklugunun ilahisi
Allah var!!
Unutturan
Allah var hatırlatan!
En nihayetimde sen!
Cennetim
Cehennemim..
Bana araf’ lar yaşatan
Ağzinı masala açan bir kadın düşlerinde yaşıyorum ,
Yaşamak senden çirkin...
Be adam !

Şiar