Ben bir yazar mıyım?
Yoksa tek şiirlik şair miyim?
Sakın ha,
Tek gecelik kadınlar gelmesin aklınıza,
Hoşlanmam bazıları gibi,
Bilinç altında kuyu kazmaya.

Tanrım ne olur kulaklarıma fısılda,
Ben kimim?
Evet ilk başta bir çocuktum,
Herkes gibi,
Adem ve eşini saymıyorum tabi.
Ölüme giden yolda,
Ortalarda ben neyi unuttum?
Off
Hatırlamıyorum.

Geçmişimi bir kitap sayfası yapsam,
Bir geri zekalının hikayesini,
Okurum sanki,
Ben hiç dünümü beğenmem ki,
Hep yar/ınıma odaklıyım.
Ben kabuklarımı kırmak için,
Çok kanımı akıttım,
Dizlerim şahidim olsun.
Sıyrık izlerini et ile değiştirdim.
Tanrım sen beni bilirsin.

Eskiden güzellerdi en büyük zaafım,
O zamanlar iç güzellikten anlamazdım,
Gözlerim doydu,yüreğim aç kaldı.

Uyumaktan korkardım,
Bilmiyordum,
Neydi rüyalarım karmaşık hale getiren,
Tek edilmiş gemilerde,
Denizden uzakta,
Çöl ortasında buluyordum kendimi,
Şüphelerim farelerdi,
Onları incir sütü ile beslerdim.

Hep buharlı olurdu denize bakan penceremin camı,
Her sabah sadece ’Bismillah’ yazardım,başlardım,
Akşam eve geri geldiğim de ’Elhemdulillah’ile kapatırdım,
Günüm ay ışığı yatağımın üstüne düşünce,
Kalemim ile merhabalaşır,
Mürekkebimi kaderimden çalardım.

Ya şimdi kalabalıklar içinde sessizlik,
Çıt çıkmıyor.

Vagif Seyyah Hüseynov